Van Vezelay naar het chateau
We zijn gisteren Vezelay gepasseerd. De 397 km van de Via Campaniensis hebben we achter ons gelaten en het routeboekje is in een vuilnisbak verdwenen. Na de 280 km van de Via Monastica in Belgie en de kilometers in Nederland, hebben we er nu op een haartje na 900 kilometer op zitten.
We hebben vrijdag de eerste kilometers gemaakt op de Via Lemovisensis, die begint in Vezelay en eindigt dichtbij de Spaanse grens in Saint-Jean-Pied-de-Port. Het eerste stuk, meteen na Vezelay kent een noordelijke en een zuidelijke variant. Beiden komen uit in Crozant. Wij hebben besloten de noordelijke variant te lopen, over Bourges. Deze variant is een dag lopen korter dan de zuidelijke variant, die over Nevers loopt.
Gistermorgen nadat we een paar uurtjes gelopen hadden, zagen we in de verte de basiliek van Vezelay, die bovenop een heuvel gebouwd is, voor het eerst. Vezelay is al honderden jaren een belangrijk vertrek en verzamelpunt voor pelgrims die richting Santiago de Compostela reizen. Het is zelf ook een bedevaartsoord. Daarnaast werd in dit stadje het startschot gegeven voor een drietal kruisvaarten. We hebben de basiliek bekeken en ons verbaast over het grote aantal toeristen wat neerstrijkt in het stadje. We maakten nog een praatje met een Zwitsers stel, kregen een stempel van een aardige dame in de basiliek en kochten twee grote stokbroden met een stuk brie. Simpel, maar erg lekker !
Ons doel was vrijdag het dorpje Asnois. Op de kaart lijkt het nog wat, voor wat betreft grootte, in werkelijkheid stelt het niet veel voor. Rond de middag bellen we het telefoonnummer van een gite. Als ik in mijn beste frans vraag of er nog een kamer of een paar bedden beschikbaar zijn, legt de man mij uitgebreid iets uit. Ik begrijp uit zijn relaas dat er geen plaats meer is in zijn herberg. Jammer, maar we hebben een tentje bij ons, dus we redden ons altijd. Niet dat we veel zin hebben om in een tentje te slapen, want het is vandaag droog, maar ook koud.
Eenmaal aangekomen in Asnois lopen we naar de Mairie. Die is gesloten en pas op het einde van de middag weer open. We lopen het gehuchtje door en spreken een oude man aan die net zijn gammele Peugeot parkeert. Hij bevestigt onze angst: Hier is niks… We lopen weer terug het dorpje in en gaan op een bankje zitten om op een rijtje te zetten wat onze opties zijn. Uit een poort, net naast onze bank komt ineens een enorm gepimpte ralley-Porsche rijden. We kijken het ding na en vervolgen onze zoektocht naar onderdak. Iets later komt een vrouw uit de poort gelopen, die de weg aftuurt, waarschijnlijk zoekend naar de Porsche. Ik loop naar haar toe en vraag of er in de buurt misschien nog een herberg of chambre d’hote of iets dergelijks is. Ook zij verteld dat in het dorpje niet van dit soort onderkomens zijn. Maar, zegt ze, zoek nog even verder en als je niks kunt vinden, mag je bij ons slapen.. We bellen nog wat rond, maar kunnen niets meer vinden en zoeken dus de vrouw weer op. We stappen vanaf de weg de poort door en zien dat we ons op het terrein van een heus chateau bevinden ! We mogen slapen in een gastenverblijf, net naast de poort.
Als we ons een beetje gesetteld hebben, horen we ineens iemand roepen. We doen de deur van ons verblijf open en daar staan monsieur en madame met twee enorme glazen wijn. Of we daar zin in hebben…. Verder vragen ze of we wel wat te eten hebben. We vertellen ze dat we nog één stokbrood, een beetje brie en vier bananen hebben. Ze kijken ons aan en nodigen ons uit om over een uurtje bij hun te komen eten. Na ons avontuur in Mardieu, waar we een fles champagne kregen, dachten we dat het niet mooier meer kon worden. Dat hadden we verkeerd.
Een uurtje later stappen we ons verblijf uit en lopen richting het grote huis. Als we de tuin inlopen vergapen we ons allereerst aan het uitzicht. Een groot grasveld houdt abrupt op bij een muurtje van keien en rotsblokken die stijlrecht naar beneden loopt. Vanaf de rand van de tuin heb je een prachtig uitzicht over het hele dal. We staan er even te genieten en lopen daarna naar de keuken, waar de deur van open staat. We worden hartelijk welkom geheten en staan in een ruimte waar je overal kookgereedschap zie hangen. Het plafond is wit en gebogen, als het dak van een oude kelder. Middenin de ruimte staan de heer des huizes met een wit schort voorgebonden, achter een groot wit stenen blok, waarin aan de bovenkant gaten zitten waaronder een vuur brand. Op elk van de gaten staat een pan met eten te sudderen. Onze enorme glazen worden meteen weer volgeschonken. Zo op de nuchtere maag valt dat goed naar binnen. We praten wat met ze en mevrouw laat weten dat haar man chefkok is. Dat is inderdaad te proeven als we even later aan tafel aanschuiven. Het ene fantastische gerecht naar het andere wordt opgeschept en de wijnglazen worden in hoog tempo bijgevuld, waardoor het erg gezellig wordt. Als we naderhand terug lopen naar ons verblijf, zijn we nog verbaast. Nog geen 6 uur eerder zaten we op een bankje in een stil dorp niet goed wetend waar we zouden moeten overnachten en nu hebben we de maag vol met reebout en lopen we naar een mooi gastenverblijf. Onvoorstelbaar !
Toen we vanochtend om 6 uur wakker werden, voelden we goed dat we een gezellige avond achter de rug hadden. Van de gastheer hadden we nog brood en een grote homp gebraden ham meegekregen, voor onderweg. We zitten nog vol van de vorige avond en doen de poortdeur van Chateau de Blanchefort al om kwart over 6 achter ons dicht.
Het is nog lekker fris als we de dag beginnen. De zon is als een knalrode bal net boven de horizon te zien. We willen vandaag in Champlemy aankomen wat 30 kilometer verderop ligt. Het is een mooie dag, met veel zon. Lekker warm en niet te heet.
Midden in de bossen dichtbij Champlemy staat een kapelletje. Van de 10e tot de 15e eeuw was hier een plaats waar lepra patiënten, (lepra kwam toen ook in Europa voor) naartoe werden verbannen. Jammer genoeg is het kapelletje gesloten en moeten we door een roostertje in de deur gluren om de binnenkant te kunnen zien.
