Tag: Training

Rondje Belterwijde en Beulakerwijde

Vorige week zaterdag hebben we de bossen eens achter ons gelaten en hebben we de vlakte opgezocht voor een tocht van 35 kilometer. In de Kop van Overijssel liggen twee plassen, de Beulakerwijde en de Belterwijde. In de volksmond de Beulaker en Belterwiede genoemd. Het is een door water- en overige touristen veel bezocht gebied. De watertoeristen komen er om te varen en te zeilen, de rest om te fietsen of om bijv. Giethoorn te bezoeken. De omgeving bestaat veelal uit rietvelden en natte graslanden. Grote gedeeltes maken deel uit van natuurgebied De Wieden en staan onder beheer van Natuurmonumenten.

‘s Ochtendsvroeg bij het krieken van de dageraad parkeerden we de auto in een nog stil Wanneperveen, waarna we begonnen te lopen. Zoals veel mooie dagen, begon ook deze zaterdag mistig. We staken de Belterwijde over en liepen achter Heetveld langs naar Sintjansklooster. Daar aangekomen hadden we al een goede 15 kilometer achter ons liggen en leek het ons een geschikt moment om even te stoppen. In Sintjansklooster staat een watertoren, die vanaf eind april is opengesteld voor bezoekers.

Binnen in de toren is een nieuwe trap gemaakt die je naar boven voert. Boven aangekomen loop je eerst nog door het reservoir, wat een bolle bodem heeft om de druk van 400000 liter water te kunnen weerstaan, tot je even later bij de bovenkant van deze uit de kluiten gewassen drinkbeker bent.

Van hieruit heb je een mooi uitzicht over de omgeving. Omdat wij betrekkelijk vroeg waren, was de atmosfeer nog een beetje heiig, wat het uitzicht niet ten goede kwam. Toch was het de moeite zeker waard.

Vanaf Giethoorn liepen we via Dwarsgracht naar Giethoorn. Bij het pondje in Jonen hebben we nog even echt gerust en een broodje weg geknaagd, waarna de tocht weer verder ging over paden waarlangs soms de bossen riet hoog opgestapeld lagen. Onderweg, bij gemaal Stroink, liepen we nog twee alleraardigste Chinese meisjes tegen het lijf die ons vroegen een foto van ze te maken met hun eigen telefoon. Als ik dit zinnetje 15 jaar geleden had opgetypt had iedereen nu licht fronsend naar het beeld scherm gekeken: Huh, een foto maken met de telefoon ?? Affijn, vriendelijk en hulpvaardig als we altijd zijn hebben we dat natuurlijk gedaan.

Dichter bij Giethoorn viel het ons op dat we steeds meer Chinezen zagen. Fietsend, wandelend en varend brachten ze de tijd door. Blijkbaar staat deze omgeving de laatste jaren goed te boek bij onze vrienden uit het verre oosten. Sommige uitbaters in Giethoorn hebben zelfs hun menu in Chinese karakters op een bord gekrijt. Kunnen de Chinezen een keer bij de Hollander eten.

Vanaf Giethoorn was het nog maar een klein stukkie naar Wanneperveen. Voor mijn gevoel was dit toch wel het langste stuk. Ik had voor het eerst nieuwe schoenen aan en voelde dat ik een paar flinke blaren had. Omdat midden in de prairie stoppen geen optie is, de auto komt niet vanzelf naar ons toe, kun je weinig anders doen dan dom doorlopen. Gelukkig zijn we dáár goed in. ‘s Avonds thuis kon ik inderdaad een blaar ter grootte van een, wie kent hem nog, gulden doorprikken.

Kort samengevat was het een route met mooie en interessante stukken. Omdat de streek een touristische trekpleister is, kan ik me goed voorstellen dat het in hartje zomer nog wel eens (te) druk kan zijn op de paden die je vaak met fietsers delen moet. Nu al moesten we regelmatig even aan de kant, maar verder was het goed te doen.

Nattigheid voelen…..

Sinds kort zijn de wandelroutes bekend in het Reestdal en Staphorst. Een heel nieuw stuk Overijssel is voor de wandelaar in kaart gebracht. Zaterdag 26 april hebben mijn broer en ik een route door dit mooie stukje Nederland gelopen.

We startten in de Staatsbossen bij Staphorst, bij het startpunt op de parkeerplaats van de Zwarte Dennen. Vanaf hier liepen we in Noordelijk richting, langs de Zwarte Veentjes naar Landgoed Dickninghe.

Het pad liep grotendeels door lang gras, wat erg nat was. Gevolg was dat we binnen de kortste keren met zeiknatte sokken in de schoenen liepen. In tegenstelling tot mezelf was mijn oudere (en voor deze ene, enkele keer misschien: wijzere) broer zo slim geweest droge sokken in zijn rugzak te stoppen. Hij kon nadat we de weilanden achter ons gelaten hadden, met droge voetjes verder.

Vanaf De Wijk hebben een stuk over het Drentse Wandelnetwerk de Wolden gelopen. De bewegwijzering hiervan is anders dan die van Wandelnetwerk Overijssel en is te vergelijken met de wegwijzers op het fietsknooppunten netwerk. Daarbij leek het me dat de paden gemiddeld genomen wat meer over verharde ondergrond liepen.

Tussen De Wijk en Meppel ligt het Ooievaarsbuitenstation De Lokkerij. De Lokkerij is opgericht om de ooievaar in het wild te herintroduceren, wat schijnbaar goed gelukt is, gezien het aantal ooievaars we onderweg in de weilanden zagen.

Nadat De Wijk weer achter ons lag vonden we ergens in de middle of nowhere een bankje in de zon. Een warme zon en lekker briesje zorgden ervoor dat we onze zeiknatte schoenen en sokken toch redelijk droog konden krijgen. Hierna zijn me met gestrekte draf richting Ijhorst gelopen, waarna we als laatste stuk nog wat een stuk van Boswachterij Staphorst meepikten.

Meer kiekjes ? Kiek hier is: Flickr

Winter komt

De afgelopen weken hebben we een paar keer gelopen. Onder andere in de omgeving van Ossenzijl, in de Kop van Overijssel en rondom Lettele een dorpje ten noorden van Deventer. Het is al echt volop herfst, je kunt aan alles ontdekken dat winter aanstaande is. De natuur is, op enkele plekken met beuken en eikebomen na, grijs, nat en koud.

Toe we vorige week zaterdagochtend begonnen met lopen hing een dikke mist over de lege akkerlanden. Toen we ‘s middags rond twee uur weer terug bij de auto waren, was het nog steeds erg mistig.
Doordat het weer wat triestig was, bleef iedereen lekker bij de warme kachel en leek het of we de hele wereld voor onszelf hadden.

Lopen in het najaar en winter heeft een aantal voor- en nadelen ten opzichte van het voorjaar en zomer.
Zo is de temperatuur lager. Dat kan zowel een voor- als nadeel zijn. Pluspunt is dat je niet zo warm wordt, dus niet zoveel zweet, dus niet zoveel vocht verliest. Als je even gaat rusten, ben je echter in no time afgekoeld en heb je het zelfs koud. Dat is nogal een minpunt, vooral als je lichtelijk bezweet en klam bent.

Verder is het ‘s zomers een stuk eenvoudiger om even ergens te rusten. Als je niet zo snel een droog bankje op een mooi plekje vindt, kun je eventueel op je rug tussen de madeliefjes gaan liggen, of anders op de stam van een omgevallen boom rusten. Doordat je simpeler een plaats vindt om even te rusten, maak je daar dan ook sneller gebruik van. Als het koud, vochtig of mistig is, heb je meestal niet zo veel trek om jezelf op een nat bankje, koud te laten worden en loop je liever gewoon door. Hierdoor is de belasting van je benen en voeten een stuk hoger.

De afstanden die we afleggen zijn, mede daardoor ook wat kleiner. Waar we ‘s zomers tussen de 35 en 40 kilometer liepen, hebben we de afgelopen weken een kilometer of tien minder gelopen.

Het grootste voordeel van de herfst en winter is toch wel dat je het voorjaar en zomer weer heel erg gaat waarderen..

Avonturenpad Hellendoorn

Nadat we twee weken geleden een korte route gelopen hadden over het Wandelnetwerk Vechtdal, besloten we nu een langere route te maken, die geheel over dit netwerk zou lopen. Op de website van Javawa GPS Tools staat een handige routeplanner die we hiervoor gebruikt hebben. De route was bijna 32 kilometer lang en liep langs het riviertje de Regge en door de bossen rond Hellendoorn en Nijverdal.

Hoe je gemakkelijkst zo’n soort route maakt, heb ik uit proberen te leggen op deze pagina: Training
Omdat de weersverwachting een warme dag met veel zon voorspelde, zijn we redelijk vroeg begonnen te lopen. Mijn broer klopte om half 7 aan onze deur en de eerste stappen zetten we om kwart over 7. Waar we op gehoopt hadden bleek waar te zijn. De paden die we afgelopen zaterdag gelopen hebben waren erg mooi.

Het wandelnetwerk bestaat uit een grote verzameling van kortere paden. Als je, zoals wij hebben gedaan, een route maakt die over verschillende van deze paden loopt, is het verstandig om een kaartje uit te printen. Zoals je kunt zien op het kaartje aan het begin van dit bericht, worden de paden op het wandelnetwerk aangegeven met verschillende kleuren. Het kan dus zijn dat je route bijv. vanaf een “groen” pad over gaat op een “rood” pad. Als je dan op een kruispunt van paden komt en op het routepaaltje staat aangegeven dat het rode pad zowel naar links als naar rechts gaat  (zie voorbeeld) , dan is het erg gemakkelijk wanneer je op je kaartje kunt zien welke kant je nu daadwerkelijk op moet om je zelf gekozen route te kunnen blijven volgen.

Dat het in de bossen aangenaam toeven is ontging ook de dieren niet. Ergens, zomaar op een pad stond deze jongedame naar ons te lonken:

Blijkbaar beviel onze aanwezigheid haar wel, want we hebben een paar kilometer lang gezelschap van het dier gehad. Het eindigde weer even onverwacht toen we uit het bos, langs een weiland liepen. Hierin stond een pony die meteen in gestrekte draf naar de omheining kwam gerend om kennis te nemen van onze wonderlijke optocht. Op de een of andere manier durfde de pink daar niet aan voorbij te lopen wat ons niet geheel ongelegen kwam.

De grootste meevaller van de route bleek het gedeelte na Nijverdal. Waar het pad op ons kaartje een pad door de weilanden leek te zijn, bleek het in werkelijkheid langs de oevers van de Regge te slingeren. Bij Nijverdal zwommen en stoeiden jongelui of peddelden met een kano over het verkoelende water. Een enkeling was aan het vissen. Er liepen paarden vrij in de natuur en overige vee lag lekker loom langs het water te herkauwen.

Een gedeelte van het pad was verhard en voor fietsers toegankelijk, waardoor we af en toe wat fietsers tegenkwamen die ook door de zon naar buiten gelokt waren. Verder liep het onverharde pad tussen de bomen en de akkers door, waar de rogge stond te rijpen. De ligging van onze route, rondom de Sallandse Heuvelrug, maakt verder dat ons pad lang niet altijd gelijkvloers liep, maar dat we met enige regelmaat een heuveltje op en af moesten.

Het was wederom een mooie route, op een mooie dag in een prachtige omgeving. Het lopen van routes of samengestelde routes door de wandelnetwerken van Twente en het Vechtdal is iets wat we iedereen die graag zijn benen strekt aan willen raden. Je komt op plekken die ook echt alleen lopend te bereiken zijn, waardoor je eigenlijk echt overal komt en je het minst in contact komt met het overige verkeer.

Fort

Vorige week hebben we nog een route van zo’n 32 kilometer gelopen in de omgeving van het Drentse Fort en Zuidwolde. Er is niet zoveel te vertellen over deze tocht. Het weer was ideaal, we konden het gemakkelijk aan en de omgeving was weer onverwacht mooi ! Ik plaats een paar fotootjes van de tocht en laat die het verhaal vertellen.

Hier de route. Omdat de route op Falk.nl niet geheel overeenkwam met de werkelijkheid, zijn we op het eind nog een stukje verkeerd gelopen…

Onderweg naar Fort zagen we deze Schotse Hooglanders, met hun indrukwekkende hoorns en, mooi om te zien, een aantal kalveren. Even ruw in de vacht als hun ouders.

Dit zijn typisch die dingen die je niet ziet als je er in je auto, met 80 op de teller voorbij zoeft.

Een afgesloten weg, een bouwput, hekken, als wandelaar maal je daar echt niet om. Het moet wel héél extreem zijn wil je er lopend niet langs of door kunnen !

Een heel typisch beeld voor deze omgeving. Rust, met vee onder oude bomen.

Het weerbericht op 23 maart 2012: Vandaag wordt het een prachtige lentedag met veel zonneschijn en, op een enkel stapelwolkje in de middag na, blauwe lucht……
Dat was een jaar geleden. Nu terug naar de realiteit: 23 maart 2013. Een weerwebsite waarschuwt dat: “zaterdag langdurige blootstelling aan de wind en de kou kan leiden tot onderkoeling of bevriezingsverschijnselen. De gevoelstemperatuur ligt tussen -5 en  -15 graden.” Brrr !

Desalniettemin besloten we toch te gaan lopen. We hebben een route afgelegd van 30 kilometer in de buurt van het Overijsselse Ommen. Nadat we de auto in Ommen hadden geparkeerd, moesten we de eerste paar kilometer door de landerijen lopen. Met de wind recht van voren, was het ronduit koud. Erg koud!! Nu is kou iets waar je, als je er op gekleed bent en je beweegt voldoende nog wel iets waar je redelijk snel aan went, dit in tegenstelling tot regen.

Het idee van Evert om een route te kiezen die voornamelijk door de beschutting van bos en bomen liep, bleek er eentje met een gouden randje. Zodra we het vlakke land verlieten en we ons tussen de bomen bevonden, was het vrijwel meteen aangenaam om te lopen. De wind hoorde je hoog boven je door de toppen van de bomen joelen en al waren de bomen nog kaal, op de grond voelde je de wind eigenlijk niet en was het prima toeven.

We vertrokken met een rugzak, die inclusief inhoud, zo’n tien kilo woog. Omdat het frisjes was en we eigenlijk nergens een beschut plekje met een bankje of boomstam vonden om even uit te blazen en een broodje te eten, hebben we de afstand in één keer uitgelopen, wat prima ging.

We kwamen er achter dat de dunne blauwe lijntjes op de kaart zandpaden waren, die goed begaanbaar bleken. Dus in plaats van wat we normaal gesproken doen, van fietsknooppunt naar fietsknooppunt te lopen, hebben we de route aangepast. We konden zo een saai recht stuk, zonder aan afstand in te boeten, omzetten in een mooie route, over zandpaden en dwars door de bossen. Iets wat we in de toekomst zeker vaker gaan doen.

De omgeving rond Ommen, door het vechtdal, is erg mooi en afwisselend. Om te beginnen is er de Vecht met zijn stuwen en vistrappen. Verder vindt je er een erg afwisseld landschap met boerderijen en houtwallen. In het bos vind je heidevelden, vennetjes en hier en daar een zandverstuiving. De bossen maakten ooit deel uit van kasteel van Eerde, waarvan van één van de landheren de grafkelder nog te bezichtigen is.

Winter

Na de afgelopen weken voornamelijk in Drenthe te hebben gelopen, hadden we zaterdag een route van 33 km uitgezet in de omgeving van Nunspeet en Elspeet, op de Veluwe.

De gevoelstemperatuur van -10 C, maakte dat we hoegenaamd geen mensen tegenkwamen. Blijkbaar vond de gemiddelde Nederlander het gewoon te koud….en eerlijk gezegd, als je je fototoestelletje tussen je kleren, bijna op je lijf moet dragen omdat het anders vanwege de temperatuur dienst weigert, mag je ook stellen dat het koud is !  Zelfs de langlaufpaden bleven afgelopen zaterdag onbevolkt…

Alle paden waren bedekt met sneeuw, wat het lopen een stuk zwaarder maakte. Bij iedere stap die je zette, slipte je voet ongemerkt een beetje. Net of je door stuifzand loopt. Je gebruikt hierdoor spieren die je normaal gesproken tijdens het lopen niet aanspreekt. Nu, op moment van typen, kan ik je nog precies vertellen en aanwijzen welke spieren het betreft !

We hebben onze kilometertjes gelopen, maar waren blij dat we weer bij de auto stonden. De route is ‘s zomers ongetwijfeld een stuk interessanter om te lopen. Nu was het landschap stil, wit en bevroren.
Nog een paar weken en dan kunnen we de winter weer voor een paar maanden achter ons laten. Wat mij betreft, kan dat niet snel genoeg gaan !

Misschien moeten we de komende week eens op zoek gaan naar een goede rugzak ! We hebben op internet veel tips gelezen over het aankopen van zo’n ding en waar je zoal op moet letten. Wellicht tijd om dat eens in de praktijk te gaan brengen !

Rond de grote, stille heide.

Langzamerhand worden onze wandeltochten wat langer en gaan we naar tochten met een lengte van 35 kilometer. Gisteren weer een route door de Drentse natuur gelopen. We startten in Dwingeloo en kozen een route van 32 kilometer door Nationaal Park Dwingelerveld, rondom de grote heidevelden die er liggen.

Als je met enige regelmaat door een provincie loopt, vallen je vanzelf een aantal zaken op. Naast hunebedden herbergt Drenthe ook erg veel kunstgalerieën en ontelbaar veel paarden. Gemiddeld komen we iedere tocht zeker langs minstens tien galerieën. En de paarden…. volgens mij zijn er meer paarden dan koeien in Drenthe. Waar je ook kijkt, paarden ! Als je liefhebber bent, kun je in deze provincie echt je hart ophalen !

Het Dwingelerveld is een zogenaamd nat heidegebied. Met een oppervlakte van bijna 4000 hectare is het het grootste aaneengesloten natte heidegebied van Nederland. Overal zie je vennetjes, watertjes en drassige gronden. Er lopen een aantal wandelpaden door dit gebied, waaronder het Jacobspad, Uithuizen-Hasselt.

Midden in dit stille gebied staat ook de Radiotelescoop Dwingeloo. De telescoop wordt momenteel gerestaureerd, maar gelukkig voor ons is het enige weken geleden terug op zijn voetstuk gehesen.

Nadat we Ruinen achter ons hadden gelaten en we weer op de terugweg naar Dwingeloo liepen, doemde voor ons onverwacht, een draaiende molen op. Het is de korenmolen “de Zaandplatte”. Belangstellend, dus niet nieuwsgierig, als we zijn, hebben we de molen met een bezoekje vereerd. Omdat de molen draait heeft men sommige gedeeltes afgeschermd met een kettinkje. We zijn hier netjes achter gebleven, voor je het weet heb je een klap van de molen gehad. We werden uiterst vriendelijk ontvangen door de (vrijwillige) molenaars en een enthousiaste gids. Speciaal voor ons werd de molen stilgezet en het maalmechanisme, met de grote stenen, in werking gesteld. Erg mooi om de krachten te voelen wanneer de molen afgeremd wordt en het hele bouwwerk begint te schudden.

Piet Paulusma waardeerde het wandelweer voor deze dag met een 9. En terecht ! Het voelde fris, maar het was voor de tijd van het jaar ongekend warm en windstil. Alhoewel het winter is en het landschap dus eigenlijk op zijn saaist is, was het toch een mooie tocht en hebben we genoeg gezien onderweg. Onze bepakking stelde niet zoveel voor. Rugzakje met proviand, paar flesjes water en wat regenkleding. Het lopen ging ons goed af en de volgende keer gaan we voor een tocht van 35 kilometer. Dit is ook zo’n beetje de afstand die we op onze tocht naar Santiago de Compostela, gemiddeld per dag, willen gaan lopen.

Langs Oude Willem

22 december is de dag waarop het nogal duidelijk was dat een aantal mensen de betekenis van de Maya kalender toch niet helemaal gesnapt hadden. Voor een vergane wereld zag alles er behoorlijk spinglevend uit. We besloten, na een aantal weken niet gelopen te hebben, een route van een kleine 30 km te kiezen tussen het Friese Appelscha en het Drentse Diever, door nationaal park het Drents Friese Wold.

Het was perfect wandelweer, droog, koel met weinig wind. De lichte mist die over het land hing, had ook zijn charmes. Rondom je was alles goed zichtbaar, maar enige tientallen meters van je af, verdween alles langzaam maar zeker achter een wazig wit.

Waar we andere keren de grond door wilde zwijnen omgeploegd zagen, waren het nu de activiteiten van de bosbouwers die hun sporen achter gelaten hadden. Het najaar en winter worden meestal gekozen als periode waarin onderhoud plaatsvindt. Dit omdat de planten en dieren er dan de minste hinder van ondervinden. Langs een groot gedeelte van de route lagen de stapels dennen en sparren te wachten om verder verwerkt te worden.

Halverwege de route, in boswachterij Oude Willem, kwamen we langs de ruïne van De Uilenhorst, wat vroeger een boerderij was. Rondom de boerderij, op wat vroeger het akkerland was, grazen nu paarden en Schotse Hooglanders. De ruïne zelf, bood in alle verlatenheid en mist bijna een spookachtige aanblik.

Afgezien van wat pijntjes in de spieren hebben we de route probleemloos gelopen. In het nieuwe jaar willen we de regelmaat die we in het lopen van tochten hadden, toch wat meer terugbrengen. Wellicht moeten we binnenkort eens een wat betere rugzak aanschaffen omdat onze huidige, kleine zakjes na verloop van tijd toch behoorlijk op de onderrug gaan drukken.

10.11.2012

10-11-2012 begon grijs, was grijs en bleef grijs. We liepen een route van dertig kilometer in de omgeving van het Drentse Havelte en starten ’s ochtends in de motregen. Gelukkig had mijn broer een route uitgezocht die voor het grootste gedeelte door de bossen liep. Je hebt dan wel te maken met de drup vanaf de bomen, maar niet met de wind die je op de open vlakte wel hebt.

Op de paden in de bossen doemde een nieuwe uitdaging op. De grond was bezaaid met paardenkeutels, waardoor het uitkijken geblazen was. Hondenpoep aan je schoen is al ranzig, maar je kunt nagaan dat dat peanuts is vergeleken bij zo’n enorme paardendrol…

Het viel niet mee om een paar leuke plaatjes te schieten. Het bos was een stap verder naar de winter geschoven. De bomen waren veel kaler, de bladeren op de grond begonnen te rotten en de paddenstoelen hadden ingeboet aan kleur en frisheid. Tot we in Wapserveen kwamen. Daar liepen we langs een klein kerkje met klokkenstoel en omringt door  beuken.

De beuken zaten nog volop in het herfstblad en maakten dat het kerkje uit de omgeving oplichtte. De hele kleurstelling van geel en bruine bladeren, groen gras en een zwarte klokkenstoel was prachtig.

Er stond een fiets tegen de buitenmuur en binnen speelde iemand op het orgel, waarvan de tonen zachtjes naar buiten drongen. Na uren door een grijze, natte wereld te hebben gelopen, was dit echt een verademing. We hebben een rondje om de kerk gelopen en besloten de organist maar niet te storen met zijn oefeningen. Achter het kerkje lagen twee stenen in de grond, waarvan op één de letters nog goed leesbaar waren.

In mijn vorige bericht vertel ik dat lopen met versleten binnenzooltjes vragen om blaren is. Door eigen laksheid liep ik nog steeds op deze versleten dingen. Waar ik de vorige keer het ongemak had kunnen beperken tot wat pijn aan de onderkant van de voet, ging het deze keer wat minder goed. Na een kilometer of tien kreeg ik het bange vermoeden er niet zonder blaren af te komen deze keer en nadat ik thuis mijn voeten controleerde, was ik eigenaar van twee forse blaren, elk ter grootte van , wie kent hem nog, een kwartje. Moet nu toch echt maar eens naar de winkel..