Categorie: Frankrijk

Gloeiend heet….

In de oude molen waar we afgelopen donderdag overnachten, zaten nog twee nederlanders. Anja en Jos. Beiden zijn hartstochtelijk wandelaar en hebben al ontelbare kilometers onder hun schoenen door laten glippen. De watermolen stond een stukje buiten het dorpje Bassanne. Het is typisch zo’n klein frans gehucht zonder winkels en zonder winkels kun je geen etenswaren kopen. We hebben s’ avonds gezamelijk alles wat we aan eten bij ons hadden geïnventariseerd. In de molen zelf stond ook nog een en ander aan eten wat je voor een kleine vergoeding kon kopen. Anja heeft voor ons een lekkere voedzame pan met eten gemaakt. Wat er aan ingrediënten in zat, weet tot op de dag van vandaag nog steeds niemand precies, maar het was lekker, het was warm en je kreeg er een goede volle buik van. De komende dagen zullen we beide wandelaars vaker tegenkomen, omdat ze de komende dagen in dezelfde plaatsen overnachten als wij.

Vrijdag hebben we overnacht in Bazas. De weg er naartoe was er eentje om gauw te vergeten. Zo goed als alleen maar asfalt. Met een temperatuur van 36 graden was het een kwestie van verstand op nul en de benen op de automatische piloot. Waar mogelijk lopen we door de berm, omdat de voeten anders binnen de kortste keren zo’n beetje koken in de schoenen. Onderweg zien we ook nog mensen in de wijngaarden aan het werk. De hele dag kromgebogen in de zinderende hitte, zonder ergens een beetje schaduw in de buurt om even uit te puffen.

Van Bazas hebben we niet veel gezien. Er staat een kathedraal die we van binnen bekeken hebben. De hitte was verder van dien aard dat het niet erg uitnodigde om actief iets te ondernemen. ‘s Avonds hebben we nog een biertje gedronken op een terrasje, samen met Jos en Anja. Ondertussen is dan ook Marcell aan komen schuiven. Marcell is een musicus die uit Geldermalsen is komen lopen. Hij heeft deze dag bijna 40 kilometer door de hitte gelopen om in Bazas te geraken. Erg knap !

We slapen in Bazas in een oud chateau waar ze kamers verhuren aan onder andere wandelaars en pelgrims. De gastheer vind het prima dat hij voor ons ‘s ochtends om half 7 het ontbijt klaar moet hebben staan. In de planning staat vandaag een korte wandeling. We willen eigenlijk altijd minimaal 30 kilometer op een dag lopen. Het probleem is echter dat de eerstvolgende overnachtingsplek op 20 kilometer ligt en de daarop volgende op ruim50 kilometer. 20 kilometer is dan wel erg kort, maar 50 kilometer vinden we ook een beetje overdreven.

Het is zaterdag een mooie tocht. Niet echt spannend, maar het pad is onverhard en in de schaduw. Dat vinden we na die hete dagen die we gehad hebben al heel wat. We doen het dorp Captieux aan. Hier overnachten we in een pelgrimsonderkomen. Men hanteert hier het begrip “donativo” Dat houdt in dat er een bus staat waar je naar believen een som geld in mag doneren voor de slaapplek. Jos, Anja en Marcell zijn ook hier weer. Bij het onderkomen is een overdekt terrasje waar we bijkomen en een paar blikjes pils wegwerken. Anja wil gelukkig wel weer wat voor ons koken en maakt vandaag chili. Wij regelen een fles wijn, ergens duikelen we nog een zak groente op zo is de maaltijd weer compleet ! We slapen deze nacht slecht. Er is feest in het dorp. Iets met rugby en met stierengevechten. Tot diep in de nacht gaat de bevolking uit zijn dak en kunnen we meegenieten met de muziek. Tot overmaat van ramp besluit een stelletje dichtbij ons raam, in de open lucht, een biologie practicum uit te voeren.

De dag erna zijn we naar Roquefort gelopen. Alweer een hete dag waar niet veel over te vertellen valt. Zelfs het maken van foto’s valt een beetje tussen wal en schip. Het landschap is vlak, de weg is recht en gaat afwisselend door bos of over asfalt, tussen de weilanden door. We overnachten ook hier in een donativo gîte.

Maandag lopen we 30 kilometer naar de stad Mont-de-Marsan. We doen lekker rustig aan, maar arriveren toch nog te vroeg bij de refuge. De sleutel kan opgehaald worden bij een winkel in de buurt, maar die is, zoals bijna alle winkels in Frankrijk, na de middag een paar uur gesloten. We drinken samen met Jos en Anja op een terras een paar glaasjes. Vandaag is het de laatste dag dat we samen met ze optrekken. Morgen hebben ze een andere overnachtingsplek in hun planning staan, waardoor we niet meer tegelijkertijd met hun zullen overnachten. We vinden het jammer dat we afscheid moeten nemen van deze gezellige mensen, die ons met hun schat aan wandelervaring, hebben geholpen aan veel handigheidjes, tips en trucs.

Via Mussidan naar La Reole

In mijn laatste bericht zeg ik zo goed als niets over Periqueux. Ik was moe en het typen beu en heb er voor die dag snel een einde aan gebreid. Dat was niet helemaal terecht, want Periqueux was tot nu toe de stad die er het vrolijkst en levendigst uitzag toen wij er doorheen liepen. De route is ook hier aangegeven door middel van bronzen schelpen in de straat. Toen we door het oude centrum liepen, was er markt en werd er muziek gemaakt. Tussen de oude, hoge gebouwen heb je smalle steegjes. Tijdens het langslopen kun je daar mooi doorheen gluren en we zagen er pleintjes met terrasjes. We hebben nog even een terrasje meegepikt en er koffie gedronken.

We hadden na Periqueux kunnen overnachten in Chancelade, op een adres wat via de abdij van Chancelade werd geregeld. We hadden dan wel verplicht naar de kerk gemoeten, wat ons niet zo’n goed idee leek. We hebben dus elders onderdak gezocht en gevonden. Na de volgende ochtend een ontbijt te hebben gegeten gaan we op pad. Omdat de route die we lopen van oudsher een pelgrimsroute is die haar wortels in het katholicisme heeft, doet de route veel kerken aan. Het gebeurd nogal eens dat we mooi door de natuur lopen en dan ineens het asfalt op gestuurd worden omdat er weer ergens een kerk staat die aangedaan moet worden. Gisteren zagen we dat bijna parrallel aan de route die wij in ons boekje hebben staan een GR loopt. Dat zijn de lange afstand wandelpaden of Grande Randonnee’s die onder andere door heel Frankrijk lopen. De route die wij afleggen gaat met enige regelmaat over dezelfde paden en het is ons opgevallen dat die erg mooi zijn. We besluiten dus vandaag maar van onze eigen route af te wijken en dit gedeelte de GR te volgen. Voor de stad Saint-Astier komen de routes weer samen. Daar zullen we even moeten opletten, willen we niet verkeerd lopen.

De afgelopen dagen hebben we een kleine verandering in ons loopgedrag aangebracht. We liepen continue met z’n tweeën en kwamen er op een gegeven moment achter dat alleen lopen ook heel lekker is. Gewoon niks om je heen, alleen jezelf en de weg waar je op loopt. We besloten om de helft van de dag met z’n tweeën en de andere helft alleen te gaan lopen.

Zo kon het dus gebeuren dat we apart van elkaar, op dezelfde plek verkeerd liepen. Bij het punt voor de stad Saint-Astier, die ik hierboven noem. Affijn om een lang verhaal kort te houden, anderhalf uur later dan gepland stonden we op de plaats waar we naartoe hadden willen lopen.

We hebben geluk met de overnachtingsplaats. In onze gids staat deze aangegeven als zijnde een ADP ( Accueil pèlerin à domicile) wat onderdak voor wandelaars bij particulieren is. De naam, Mr & Mme Batcock kwam ons al enigszins engels over. Als we het nummer bellen en de man die opneemt vragen of hij engels spreekt, zegt hij dat kan. Hij is inderdaad uit Engeland afkomstig. Dat is fijn, dan kunnen we in ieder geval fatsoenlijk een gesprek voeren. Hij zegt dat we hem moeten bellen als we in het dorp zijn aangekomen. Zoals gezegd kwamen we rijkelijk laat aan in het dorp en we bellen het nummer zoals afgesproken. “Stay there, we’ll be there in two minutes.” Blijf daar, we halen je zo op. Even later komt een autootje aansnorren met daarin een oudere engelse dame, met bijbehorende engelse humor. Als ze onze namen herhaalt om er zeker van te zijn dat ze de juiste naam bij de juiste neus heeft, meen ik een grapje te moeten maken. Ik vertel haar dat we eenvoudig uit elkaar zijn te houden omdat ik het knapste van het stel ben. Ze kijkt me aan en zegt zonder een spier te vertrekken: Ja, en je broer is zonder twijfel de intelligentste van jullie twee.

De vrouw, Christine, bewoont samen met haar man, Roger een groot, oud frans huis. Om het huis heen ligt een mooie, goed onderhouden tuin. Binnen, in een grote woonkeuken staat een allergaartje aan meubilair door elkaar. In een hoek is een keuken geplaatst. Eromheen staan en hangen allerhande pannen, potten en keukengereedschappen. In de hoek tegenover de keuken staat een bankstel en verschillende stoelen. Ernaast een boekenkast en het geheel staat rondom een grote schouw die nog vaak gebruikt wordt. Dan is er nog de grote keukentafel waaraan gegeten wordt.

Als we bij het huis moe uit de auto stappen vraagt de vrouw of we eerst de kamers willen zien, of dat we eerst bier willen. Blijkbaar spreken onze gezichten boekdelen, want ze loopt naar binnen en haalt twee koele halve liters op. Daar zitten we dan, Nederlanders, bij engelse mensen, in frankrijk, aan koud duits bier.

Roger is een typische man. Als we buiten zitten te praten, hoort hij ineens een vogel ergens in de tuin, alarm slaan. Midden in een zin springt hij op en loopt de tuin in. Even later komt hij terug en verteld uitgebreid over de vogeltjes die hij in de tuin tegenkomt.

Het zijn erg hartelijke mensen, met een mooi gevoel voor humor. Vooral Christine, die hoort dat we grappen over onszelf maken, ontziet ons niet. Wij vinden dat alleen maar mooi. De vrouw vraagt ons wat voor ontbijt we willen en geeft meteen aan dat Roger een expert is in het maken van een echt engels ontbijt. We hebben nog nooit een engels ontbijt gehad en geven aan dat wel te zien zitten De volgende ochtend, om zeven uur, werken we aldus het volgende achteruit: Een grapefruit, broodjes met jam, een kom havermoutpap, gebakken worstjes, gebakken eieren, gebakken tomaat en een sloot koffie. De kok verontschuldigd zich nog voor het feit dat hij ons geen witte bonen kan aanbieden. Buiten maken we in de opgaande zon, met behulp van de zelfontspanner nog een fotootje van ons allemaal. Christine zegt dat we de foto maar een keer moeten brengen. We nemen uitgebreid afscheid en vertrekken eigenlijk veel te laat. We weten dat we ook deze mensen nooit zullen vergeten.

Het is vandaag warm, erg warm. De weersberichten reppen echter van temperaturen voor het weekend die boven de 35 graden zullen liggen. De boeren zijn druk met het hooien en ergens hing een kersenboom met rijpe kersen over het wandelpad. We hebben er daar een paar, na kortstondig overleg, aan ons spijsverteringsstelsel toevertrouwd. Langs de weg zien we verder veel rijpe, wilde aardbeitjes.

Als we in de stad Mussidan een kopje koffie drinken, zien we in hetzelfde café een meisje van naar schatting half 20, binnenlopen met een hele grote rugzak. Het haar heeft ze boven op haar hoofd jongenachtig kort geknipt en achter aan haar hoofd hangen twee lange dreadlocks. We weten het dan nog niet, maar zij is degene die later op de dag onze avond redt. We hebben in een verslag van een andere wandelaar gelezen dat deze uitgebreid heeft gegeten op de plaats waar wij willen overnachten. Dat is mooi, dat scheelt ons weer brood kopen. Het lopen gaat ons vandaag erg gemakkelijk af en in de loop van de middag komen we iets na elkaar aan in La Gratade. Achter een boerderijn is een onderkomen gemaakt met stapelbedden, een nette douche en een nette wc. Er is een mooie tuin en een prachtig zitje, in de schaduw. Als we al een poosje in de schaduw zitten uit te rusten, komt het meisje wat we eerder in het café zagen, aanlopen. Als ze is gearriveerd komt ook de eigenaresse van de gite aanlopen. Ik besluit haar te vragen of het mogelijk is dat we te eten krijgen. Ze geeft aan dat we dat hadden moeten reserveren. Oeps. We hebben niks meer bij ons. Geen brood, niks. Alleen een noodrantsoentje van wat crackers en worst.

Dan begint het meisje te spreken, ze heet Jule, is van duitschen bloed en spreekt een heel aardig woordje frans. Binnen een paar minuten heeft ze brood, aardappels, sla, een ui en eieren geregeld. Zonder dat ze ons kent belooft ze dat ze wat lekkers in elkaar zal draaien. Ze duikt het kleine keukentje in en weet zowaar van bijna niks een hele lekkere maaltijd te maken, waar we met z’n allen voldoende aan hebben.

Gisteren was de temperatuur niet te harden. Het zweet liep ons letterlijk van het lijf. Binnen een paar uur hadden we geen droge draad meet aan het lijf. Wat alles nog erger maakte was dat we weer in een wijnbouwgebied lopen. Wijnboeren houden van heel veel bomen, zolang er maar druiven aan groeien. De rest wordt genadeloos afgehakt, waardoor je grote vlaktes krijgt, zonder ook maar iets van schaduw. We liepen van La Gratade naar Pellegrue. Een route die voornamelijk uit asfalt bestaat. Dus, een hete zon, geen schaduw, asfalt en weinig wind. Je kunt je voorstellen hoe we er aan toe waren toen we Pellegrue binnenliepen. Ik had de vorige vond en gistermiddag geprobeerd te bellen met het tourismebureau om een plek te kunnen bemachtigen in de gemeenteherberg. Ik kreeg ze helaas niet te pakken. Toen we aankwamen in Pellegrue bleek de herberg vol te zitten, met voornamelijk Nederlanders. We vinden dat erg opmerkelijk. Onderweg zie je nooit iemand, in de gastenboeken lees je niets en toch zit zo’n herberg dan vol met mensen.

Het tourismebureau wist gelukkig een Chambre d’hote te regelen. Die hakte goed in op ons dagelijkse budget, maar had als voordeel nogal wat meer luxe te bieden, waaronder een zwembad. Voor het eerst sinds ons vertrek hebben we onze beenspieren eens lekker op een andere manier kunnen bewegen. De gastheer en gastvrouw waren verder uiterst hartelijk en de kamer keurig netjes en schoon. Ook ontbijten om 5:30 uur was geen probleem voor ze. Vandaag wordt het namelijk nog warmer dan gisteren, zodat we bij het krieken van de dageraad de paden op en de lanen in willen.

We lopen door La Réole heen en nemen even pauze op een terrasje aan de rivierkade. Daarna moeten we nog 6 kilometer door de hitte naar Basanne, waar we in een stokoude watermolen overnachten.

Ondertussen is iemand zo vriendelijk geweest een aantal zinnetjes voor ons in het Spaans te vertalen. Renee de Vogel, lerares Spaans, is zo vriendelijk geweest dit voor ons te doen. Nogmaals hartelijk bedankt !

Refuges

De Australische Paul kan goed verhalen vertellen. Hij weet veel van de geschiedenis van Australië en hoe  de Nederlanders daar een rol in hebben gespeeld. Al gaandeweg luisterend krijg ik het gevoel dat hij niet zomaar de eerste de beste is. Als ik hem vraag of het misschien kan kloppen dat hij een geestelijke is, verteld hij katholiek priester te zijn. Naast dat hij een vrolijke, krasse priester is, hij is 78, is hij ook liefhebber van bepaalde country muziek. Zo kan het dus gebeuren dat we ‘s avonds, samen de Anne de hospitaliëre, uit volle borst “Country Roads” van John Denver zingen.

Anne, de hospitaliëre, is een française die enige tijd in Canada heeft gewoond. Hierdoor spreekt ze goed engels. Niks is haar teveel. Ze droogt, kookt en maakt schoon alsof het niks is. Op onze vraag hoe laat het ontbijt klaar is, antwoord ze: “Whenever you want”  Wanneer jullie dat willen. Dus half 6 is geen probleem ? Nope, geen probleem. De volgende ochtend staat het ontbijt netjes op tafel en is de koffie vers gezet.

Het weer is hier erg mooi. Het is eigenlijk de hele tijd droog en niet te warm, met een vriendelijk zonnetje. De boeren zijn met van alles en nog wat bezig. Je ziet veeboeren hooien en akkerbouwers weer ander werk doen. Laatst liepen we over een weggetje, toen we schuin voor ons op een akkerland een trekker heel kalmpjes en rustig met een drie-scharige wentelploeg het land aan het ploegen was. Het zag er allemaal erg mooi en vredig uit. We zeiden tegen elkaar, dat is vast een boer die het gezeur van zijn vrouw thuis ontsnapt is en nu lekker rustig zijn voren over het land trekt. Toen we dichterbij kwamen staken we begripvol onze hand op. Vanuit de cabine zwaaide vrolijk een knappe franse boerenvrouw terug. Lachend om onze verbaasde gezichten.

Gisternacht hebben we weer bij een refuge van  “L’Association des Amis et Pèlerins de Saint Jacques du Limousin Périgord” overnacht. Deze keer die van Sorges. Ook hier liggen we op een slaapzaal met nog drie andere mensen. Het slaapt altijd wat onrustig, zo’n slaapzaal. Dan moet er eens eentje pissen, dan hoest er eens eentje, of iemand zet zijn of haar beste beentje tijdens het snurken. Aan de andere kant heeft zo’n refuge ook wel wat. Je wordt ontvangen door iemand. Je eet samen hetgeen de pot schaft. Kortom, je zit allemaal in hetzelfde schuitje. In Sorges overnachten ook twee flinke Nederlandse dames van (bijna) pensioengerechtigde leeftijd. Ze zijn gestart in Maastricht en lopen ook het hele eind naar Noord-west Spanje. We hebben groot respect voor deze taaie tantes, die nog gezellige tafelgezellinnen blijken ook.

Zoals gewoonlijk zijn we ook vanmorgen weer vroeg opgestaan. Ons doel is om vanavond een dikke streep te kunnen zetten onder Perigueux. Klaar, afgewerkt, volgende. De tocht is mooi, bijna zonder asfalt met heel veel bos en groen. We overnachten vanavond in Chancelade. Net een paar kilometer achter Perigueux.

Stiekem beginnen we nu toch heel langzaam een beetje aan Spanje te denken. Voor ons Franse avontuur had ik het geluk een Belgische facebookvriend te treffen die stuk of tien zinnetjes vertaalde naar het frans. Zinnetjes die we heel vaak nodig zijn, bijv. “Mag ik u iets vragen”,”Hoe laat is de supermarkt geopend” etc. Voor Spanje hebben we zoiets nog niet. Mocht iemand spaans kunnen en zich aangeroepen voelen ?

Doe even een berichtje via onze contactpagina: www.bestemmingsantiago.nl/contact

Via Lemovicensis – De weg van Limoges.

Het is voor de Fransen de gewoonste zaak van de wereld om je opgewarmde koffie te serveren. Zelfs de maire die ons enige weken verraste met allerhande lekkernijen, schonk koude koffie in kopjes, die hij daarna in de magnetron opwarmde. In café’s wil de koffiepot nog wel eens een hele dag onder het koffiezet apparaat staan, voor het aan je geschonken wordt. Ook de kopjes wijken nog wel eens af van hetgeen we in Nederland gewoon vinden. We hebben al een paar keer, al dan niet opnieuw opgewarmde koffie voorgeschotelt gekregen in kommen waaruit we in Nederland bijvoobeeld de yoghurt eten of nootjes serveren als we visite hebben. De kommen hebben geen oren dus je pakt ze met twee handen vast.

Maandag ging alles van een leien dakje. De bakker was al om half 7 geopend, dus we konden op tijd weg. In de bakkerij, waar je ook warme broodjes kon bestellen om meteen op te eten, kon je ook verse koffie kopen. Dat hebben we maar gedaan. De motor moet ergens op lopen. Het was een dag waarop we erg veel Nederlanders (en een Schot) hebben ontmoet.

Als we ‘s ochtends net een uurtje onderweg zijn horen we een fietsbelletje achter ons. Twee mensen op Batavus fietsen, waarbij aan de ene fiets een gele BoB sleutelhanger hangt, stoppen naast ons. Het zijn onmiskenbaar Nederlanders. We maken een kort praatje en een ieder gaat weer zijnsweegs. Een poosje later lopen we een gehuchtje binnen en daar zien we, op een soort pleintje, twee mensen staan, naast Batavus fietsen waarbij aan de ene fiets een gele BoB sleutelhanger hangt. Het zijn dezelfde mensen. De man vraagt ons of we koffie willen. Natuurlijk willen we dat ! We lopen naar ze toe en stellen ons voor. Het echtpaar heet André en Toos, ze komen uit Brabant en zijn op weg naar Lourdes. Op een stenen muurtje wordt een brandertje neergezet en in een mum van tijd is er water gekookt en drinken we een bakkie hete koffie. Erg vriendelijke, leuke mensen.

Dan is er nog de Nederlandse man die met een Franse vrouw loopt. Evert wenst ze een “Bon Camino”, waarop de man even naar ons kijkt en zegt: “Ja, jullie ook”. Verder is er bij een huisje een man aan het werk. Als we hem in het frans vragen of hij engels spreekt, vraagt hij in het nederlands of we Nederlanders zijn. Er is nog een wielrenner uit Groenlo die voor een gite staat te wachten op de eigenaar. Het lijkt een aardige kerel en we hadden hem graag nog een keer gesproken, maar we zijn hem die dag niet meer tegen gekomen. Even later nog twee Nederlandse wielrenners en op onze overnachtingsplek is ook een Nederlandse vrouw, Phyl met haar hond Tosca. Ze vind alles in Frankrijk leuk, dus ons waarschijnlijk ook. Voor een dag in Frankrijk zijn we opvallend weinig Fransen tegen gekomen.

We hebben maandag 43 kilometer gelopen. Niet omdat we dat gepland hebben, maar soms lopen de zaken gewoon zoals ze lopen. Een dag eerder zijn we gestopt in La Souterraine, acht kilometer vroeger dan we eigenlijk wilden. We willen deze acht kilometer dan ook graag inhalen, wat betekent dat we maandag een afstand van 36 kilometer hadden moeten lopen. De overnachting die we op het oog hebben bevind zich in Saint-Goussaud. Het is volgens ons boekje een Gites Minucipaux. Een gemeentelijke overnachtingsplek. We hebben ‘s ochtendsvroeg al gebeld en men geeft aan dat er geen plek meer is. We besluiten er toch maar heen te lopen en te zien wat er gebeurd. Desnoods slapen we op ons matje op de grond. Als we aankomen blijkt dat de gite een commerciële gite is die alleen beschikbaar is als het niet is verhuurd aan vakantiegangers. Het is de maandag na pinksteren, dus dat ding zit gewoon vol. We zullen dus een dorp zeven kilometer verderop moeten proberen ! We voelen ons prima en lopen door naar Châtelus le Marcheix.

Gisteren, eerder op de dag lopen we Marsac binnen. Het is net na de middag en we zoeken naar een mogelijkheid om even pauze te houden. Net als we het dorp binnenlopen, zien we een uitspanning met de naam Chez Jacques. Evert merkt op dat er binnen licht brandt. Op het moment dat we stoppen, horen we muziek. De klanken van een oude Franse chanson dringen door tot op de straat. We kijken elkaar eens grijnzend aan. Hier gaan we pauze houden. We duwen de deur open en stappen een café binnen. Het interieur houdt het midden van een huiskamer en een oud café. Aan het plafond vlaggen van europese landen en achter de bar pronkt een grote verzameling whisky flessen. Om een lage tafel, waarop onder andere de Washington Post en de New York Times liggen, staat een tweezits bank en een luie stoel. Uit de luidsprekers komt muziek van Jaques Brel, Edith Piaf en andere grote chansoniers.

De barman komt naar ons toe om onze bestelling op te nemen. Nadat we koffie hebben besteld vraag ik hem of hij engels spreekt. “Yes, I’m Scottish” wat meteen de verzameling whisky verklaard. Ondertussen heeft het geoefende oog van Evert echte patat gespot. Niet van dat schriele McDonalds spul, maar gewone echte patat. We vragen de menukaart en bestellen “steak hachee”. Hamburger. Er komt een afgeladen bord aan tafel met naast een beg patat, een broodje echte hamburger. Niet zo’n Cora van Mora spons, maar een echte dikke sappige hamburger van rundergehakt. We drinken er nog wat bij tot het moment van betalen komt. Twee koffie, twee frisdrank en twee hamburger menu’s moeten € 15,50 kosten. We lopen nog even naar de barman om te vragen of hij het wel goed heeft. Het lijkt ons wat weinig. Hij rekent nog eens na:  “No, it’s oké.”

De omgeving waar we ondertussen doorheen lopen bestaat uit beboste heuvels, afgewisseld met landerijen. Je hebt hier zowel akkerbouw als veeteelt. De akkerbouw bestaat uit diverse graansoorten en het vee is voornamelijk bedoeld om als sudderlapje in de jus te eindigen.

In ons routeboekje staat als overnachtingsmogelijkheid “Ac. Pelerin Centre Jean XXIII”. Geen idee wat het is, maar we proberen het gewoon maar. Als we ‘s ochtends bellen krijgen we een oudere dame aan de lijn, die me in rap Frans van alles probeert te vertellen. Ik begrijp dat ze onze namen wil en dat we kunnen overnachten. Tegen half vier komen we aan in Lussac, waar niet te missen borden ons de weg wijzen naar ons onderkomen. Even later lopen we door een poort en kijken we naar een groot huis, met een paar bijgebouwen. We lopen het grootste gebouw binnen en worden ontvangen door een oude vrouw die ons limonade en een koekje aanbiedt. De kamers zijn eenvoudig, schoon en van al het nodige voorzien. Inbegrepen bij ons verblijf is het avondeten. “Repas” wordt het genoemd. Om zeven uur wordt het geserveerd en we zijn netjes op tijd present in de eetzaal. De Nederlandse dame die we in Châtelus le Marcheix tegenkwamen is er ook weer. We mogen gaan zitten en aan onze tafel schuiven nog twee oude dames van het huis aan, waaronder een donkere dame uit Madagaskar, die de kokkin blijkt.

De pot schaft vandaag, vooraf soep, dan rund en varkensvlees, aardappels, rijst, groene bonen en broccoli. Daarna verschillende kaasjes. Sla met een soort mosterd dressing. Om af te sluiten is er iets wat het meeste lijkt op een kruising van natte cake en appeltaart. Natuurlijk is er voldoende wijn. Aan een aparte tafel zitten nog meer bejaarde dames. Ze lijken het wel leuk te vinden, om twee “jonge” broekies die moeite hebben frans te spreken, vol te proppen met eten. We laten het maar zo. Ze bedoelen het goed en we krijgen naast veel en lekker eten weer een ervaring die we niet snel zullen vergeten.

Vanmorgen om 7 uur hebben de dames ontbijt geregeld. We eten eenvoudig brood met jam en krijgen koffie en jus de orange om het geheel weg te spoelen. Daarna bedanken we de dames hartelijk en gaan op stap. De zon komt al op. Het weer lijkt een mooie dag voor ons in petto te hebben. Al snel nadat we zijn gestart lopen we Saint-Leonard de Noblat binnen.

Het is een klein stadje aan de rivier de Vienne. We hoeven hier verder niks, dus we lopen er snel doorheen. Als we de rivier oversteken vallen ons wel de mooie bruggen op.

Hoe dichter we bij Limoges komen, hoe sneller de gehuchtjes en dorpjes zich opstapelen, tot de bebouwing compleet aaneengeschakeld is en je in Limoges bent. Als je langs de rivier de Vienne loopt is de kathedraal moeilijk te missen. Het gebouw staat op een heuvel en torent hoog boven de stad uit.

We overnachten bij de Soeurs de Saint François d’Assise. Deze zusters hebben een gebouw wat aan het plein voor de kathedraal staat. We hebben een kamer op de tweede verdieping en kijken uit over het plein.

We konden vandaag niet meteen naar binnen en moesten wachten tot half vijf. We hebben maar eens wat rondgekeken in de kathedraal en er een stempel voor onze stempelkaart opgehaald. De binnenstad lijkt gezellig, met veel restaurantjes en terrasjes. Achter de kathedraal heb je oom nog een botanische tuin met vijvers, waarin veel kleine visjes zwemmen.

Net nu ik aan het typen ben schrik ik me wild van de klokken die vanaf de kathedraal 10 uur slaan… Het klinkt nogal als je er zo dicht bij bent.

Pieken en dalen.

Nadat we gistermorgen om kwart over zes de sleutel van de pelgrimsherberg van Déols in de brievenbus van het toerismebureau hadden gedeponeerd, gingen we op weg. De herberg was netjes en voorzien van alle basisgemakken. Omdat je nooit echt zeker weet of men, voordat jij in het bed kruipt, het beddegoed heeft verschoond, slapen we in dit soort gelegenheden eigenlijk altijd in onze slaapzak. Van onze buren Hans en Jolanda hebben we mooie cocon slaapzakken gekregen die hier perfect geschikt voor zijn.

Allereerst moesten we gisteren een flinke stad doorkruisen: Chateauroux. Men heeft in zowel Déols als in Chateauroux de route aangegeven door middel van bronzen jakobsschelpen, die op het trottoir zijn bevestigd.

We beginnen vroeg want we hebben een flinke trip voor de boeg. We willen overnachten in een gite die op 36 kilometer afstand van ons startpunt ligt.

Het is nog lekker koel als we vertrekken en we schieten flink op. Onze eerste rust houden we in een bushokje. Dat doen we vaker. Bussen zien we nooit en je zit er lekker beschut. Het landschap veranderd ook weer langzaam. Voor nu laten we de grote vlakke vlakte achter ons en gaan we een gevarieerder landschap in met bossen en heuvels. In de bossen komen we weer onderstaande beestjes tegen. De fransen eten slakken van een ander type en het zou ze sieren wanneer ze over zouden schakelen op dit soort. In het bos stikt het echt gewoon van deze dingen.

Tegen de middag waren we in het gehucht Velles. Dat er een restaurantje was en wij zin hadden aan koffie, kwam mooi uit. We zetten ons op het terrasje neer en bestellen koffie. De dame vraagt of we ook nog wat willen eten. Het is twaalf uur, dus wat warms gaat er wel in. Madame vraagt of we een complete maaltijd willen of één dingetje. We geven aan dat we voldoende hebben aan één dingetje.

De vrouw loopt weg en wij leven in de veronderstelling dat ze een menukaart ophaalt waaruit we kiezen. Even later komt ze echter naar buiten en zet plompverloren twee borden met iets onbekends er op voor ons neer. We kijken elkaar eens aan en zonder dat we het hardop zeggen denken we: “Het zal wel” en beginnen te eten. Het is nog lekker ook. Het blijkt Paté Berrichon te zijn. Een plaatselijke specialiteit. Het is paté, met daarop een gekookt ei, omwikkeld met bladerdeeg.

Je hebt hier veel bos en al een paar keer hebben we mooie kastelen door de bossen heen gezien. Echte burchten met hoge, grote vierkante torens. We hebben ons laten vertellen dat die er tijdens de Frans-Engelse oorlogen heel lang geleden zijn neergezet. Momenteel worden ze bewoond door rijke Engelsen en Amerikanen.

Tegen vier uur zit onze 36 km er zo’n beetje op. We voelen ons echter nog topfit. Zo’n vier kilometer voor de plaats Saint-Marcel komen we aan bij de lange oprit van de gite, die zich, zo lijkt het, in een boerderij bevindt. Als we einde van de oprit naderen zien we een jonge man staan. Hij heeft zwarte krullen en werkkleding aan en lijkt net van het land te komen. Hij kijkt naar ons en komt naar ons toe lopen. “Heeej ! Saint Jacques ?” “Oui, we lopen naar Santiago de Compostela ! Kunnen we overnachten in de gite ?” De jongen van begin twintig verteld in het engels dat de mogelijkheid tot overnachten allang niet meer bestaat. Wij reageren nogal laconiek, maar de jongen zit er een beetje mee in zijn maag. Hij biedt op alle manieren hulp aan. We vragen hem of hij misschien alleen voor ons de mairie, het gemeentehuis, van Saint-Marcel wil bellen met de vraag of zij onderdak hebben of weten. Dat wil hij graag. In de tijd dat we het telefoonnummer zoeken praten we letterlijk over koetjes en kalfjes. Hij is boerenknecht en verteld dat Nederlandse veehouderijen een goede reputatie hebben in Frankrijk.

Als we, voornamelijk door zijn hulp, een plek om te slapen hebben geregeld in Saint-Marcel, nemen we meteen forse handdruk, hartelijk afscheid van deze behulpzame fransoos. Als we even later weer, door de zon, op de smalle asfaltweg lopen, horen we ineens een autootje snorren. Een oude beige Renault 5 mindert vaart naast ons. Een hoofd met zwarte krullen steekt half uit het raampje en een bekende stem roept onder het rijden door naar ons: “Hello !! Good luck !!” Het is net of we even in een televisiereclame voor kruidenboter zijn belandt.

Als we in Saint-Marcel aankomen hebben we ruim veertig kilometer onder onze voeten door laten gaan. We overnachten bij mensen die hun huis open hebben gesteld voor Compostela-gangers en komen terecht op Rue Saint Jacques nummer 22. We hebben dit eerder gedaan en de plek waar je terechtkomt is altijd een verrassing. We bellen aan en worden vriendelijk door de vrouw des huizes ontvangen. Haar man staat in een ander vertrek, waar de televisie luid aan staat. We worden naar onze kamer gebracht en op dat moment ben je gewoon blij dat je onderdak hebt. Nadat we een beetje bijgekomen zijn kijken we nog eens iets kritischer door de kamer, badkamer en het huis. Dan zien we dat het één vieze bende is. Tot overmaat van ramp is ook de avondmaaltijd bij de prijs inbegrepen en moeten we in de “woonkamer” mee-eten. Er is een spreekwoord wat zegt: “Je kon er van de vloer eten” Bij deze mensen kon dat ook. Er lag genoeg. We wimpelen een gedeelte van het eten af met de smoes dat we in de namiddag nog flink wat gegeten hebben.

Naast ons is er ook nog een fransman aanwezig, die aangeeft geen engels te kunnen. Tijdens het eten praat mevrouw af en toe met ons, de heren negeren ons totaal. Ook hier hebben we weer in onze slaapzakken geslapen. Gewoon lekker een vertrouwd stukje voor jezelf. Wij hoefden er gelukkig maar één nacht te vertoeven, de volgende ochtend trokken we opgelucht de deur achter ons dicht, terwijl de man alweer voor de televisie staat, die luidkeels door de kamer brult.

Saint-Marcel ligt net voor de stad Argenton-Sur-Creuze. De stad is vernoemt naar de rivier De Creuze, die er doorheen stroomt. ‘s Ochtends als we door de stad heenlopen is het nog lekker rustig en ligt de rivier als een grote spiegel tussen de gebouwen.

We willen Crozant bereiken. Vers in ons achterhoofd hebben we nog de veertig kilometer van de afgelopen dag, die we wel erg gemakkelijk uit liepen. We gaan vol goede moed van start, maar zo gemakkelijk de kilometers gisteren onder onze voeten wegglipten, zo moeilijk ging het gisteren. We kunnen niet echt een reden aanwijzen, maar we schieten gewoon maar niet op. Het landschap heeft weer veel meer heuvels dus we moeten ook meer klimmen. De klimmetjes zijn soms echt stijl, de afdalingen die er na komen, niet veel minder. Onderweg gaat Evert’s wandelkar ook nog stuk. De constructie van de kar maakt het onmogelijk om deze te repareren zonder gebruik te maken van elektrisch gereedschap. We zitten we in de middle of nowhere wanneer het gebeurd. Evert neemt een drastisch besluit en laat de kar achter bij een picknickplek. Hij gaat zelf de rugzak weer dragen.

We komen voor ons doen laat in Crozant aan. Rond half zeven. De sleutel van de gemeentelijke gite kunnen we ophalen bij een cafeetje. Heel tactisch van de cafe eigenaar, want net als ons zullen er veel meer wandelaars zijn die, na het in ontvangst nemen van de sleutel, nog even een pilsje op het terras drinken.

Gisteren is de eerste keer dat we onze stempelkaart (credential) moeten kunnen overleggen om toegang te krijgen tot een overnachtingsplek. In een vierkante ruimte staan een aantal bedden, zonder beddengoed. Dat wordt ons domein van vannacht. Vanavond hebben we nog eens heel kritisch naar de inhoud van de rugzakken gekeken en flink opgeruimd.

Als we hiermee bezig zijn komt zowaar de fransman, die we tegenkwamen in het vieze huis in Saint-Marcel, langs. Hij overnacht op dezelfde plek als wij. Het lopen doet wonderen voor hem, want hij spreekt ineens een aardig mondje engels en blijkt te zijn veranderd in een niet onsympathieke kerel. Heul raarrrr..

Vandaag hebben we het maar eens wat rustig aangedaan. We wilden een kilometer of 6 na La Souterraine eindigen, maar hier is het net als in Nederland pinksteren en veel Fransen trekken dan vanuit de steden naar het platteland of ondernemen zelf wandeltochten van een paar dagen. Dat heeft tot gevolg dat alle overnachtingsplekken vol zitten. We blijven steken in La Souterraine, waar we met behulp van een vrijwilligster van het franse sint Jacobsgenootschap een slaapplekje hebben kunnen bemachtigen

Morgen lopen we die paar kilometer er wel bij.

Over buien en bier bij de wijnboer

Mijn oudste dochter van 8 wil graag een keer haar naam op het blog zien staan, dus bij deze Jasmijn ! Toen ik net vertrokken was vond ze het allemaal best wel spannend, haar vader in een piepklein tentje, buiten, midden in het grote donkere bos. Heel af en toe Skypen we en de vraag die ik dan steevast krijg, als ze de steeds groter wordende warrige bos aan mijn kin ziet, is: “Waarom heb je eigenlijk geen scheermesje meegenomen ?”

Gisteren hebben we de afstand tussen Bourges en Issoudun overbrugt. Een redelijk saai en vlak gedeelte met veel rechte stukken, waarvan sommige over het asfalt van een redelijk drukke weg liepen.Het weer was in het begin van de dag mooi en warm, maar naarmate de uren verstreken werden de wolkenpartijen steeds donkerder.

We waren gelukkig op de vlakte en konden de buien al van ver zien aankomen. Donkere wolken waaruit je de regen naar beneden zag plensen. We hebben twee keer moeten schuilen. Allebei de keren zagen we de bui al hangen en konden we op tijd onderdak vinden. De ene keer midden in een dorpje, onder het afdakje van een informatiepaneel en de tweede keer in een boerenschuur.

Issoudun is een mooi stadje. Wat wij er van gezien hebben dan. Niet al te groot en de huizen aan de straten waar we door liepen, maakten een redelijk verzorgde indruk. ‘s Ochtends eerst even brood gehaald voor onderweg en toen weer vol goede moed vooruit.

Ook vandaag is het landschap hier een beetje saai. Het land is vlak en  rondom zie je voor zover het oog reikt alleen maar graanvelden. Het pad was grotendeels onverhard, wat dan wel weer lekker was. Ergens halverwege zien we ineens dit autokerkhof met wel erg oude Citroëns:

Vandaag hadden we als eindpunt Déols geplanned, een voorstad van het grotere Chateauroux. Net na het gehucht Fourches maakt het wandelpad een haakse bocht naar een drukke autoweg. Lopen langs een baan waarop auto’s je met een noodgang voorbij zoeven, trok ons niet bepaald aan. Zo op het oog leek het er op dat we ook rechtdoor over het onverharde pad konden lopen, om dan kleine kilometer verder af te buigen naar dezelfde drukke weg. Door de begroeiing konden we niet het hele stuk afkijken. We wisten dus niet of de weg niet ineens stopte, waardoor we terug zouden moeten lopen. Evert checkte even Google Maps en zowaar, het had er alle schijn van dat we het pad konden nemen. Het risico was dat het een privépad van een boer was. Die zijn er niet altijd blij mee dat vreemden op hun land lopen.

We waagden het er toch maar op. Na verloop van tijd maakte het pad een bocht en kwam uit bij een boerderij. Gelukkig maakte het pad een bocht, achter een schuur langs en om het erf heen zodat we er niet dwars overheen hoefden. Bij de voorzijde van de schuur aangekomen zien we ineens de boer. Hij is met nog twee mensen een fundering aan het maken voor een silo. We stappen gewoon door en ter hoogte van de boer lachen we vriendelijk, steken een hand op en roepen: “Bonjour !” De boer roept iets terug naar ons en het klinkt niet al te onvriendelijk, dus we durven het aan om naar hem toe te lopen. “Hello ! Where are you from ?” Hé, hij spreekt engels ! Het gebruikelijke ritueel begint weer, met dezelfde vragen die we altijd krijgen. Wat we doen, waar we naartoe gaan, hoeveel kilometer we per dag lopen etc. Ineens vraagt hij: “Do you want a beer ?” Lusten jullie een biertje ?  Omdat we bijna op onze bestemming zijn, stemmen we graag toe. “Loop maar met me mee.”

In een loods staat een koelkast, waaruit hij paar lekkere ijskoude Stella Artois pakt. We praten nog wat verder over zijn boerderij. Het is een erg sympathieke kerel die open staat voor wandelaars en graag onze verhalen hoort. Hij heeft 240 hectare landbouwgrond, waarop hij tarwe, gerst, koolzaad en zonnebloemen verbouwt. Daarbij heeft hij nog een wijngaard. Sinds kort heeft het bedrijf zijn eigen wijn. Om zijn woorden kracht bij te zetten trekt hij weer de koelkast open en pakt een fles witte wijn. “Asjeblieft, voor jullie”. Voor vanavond. We vertellen hem dat we echt verder moeten omdat in ons boekje staat dat we de sleutel van het pelgrimsonderkomen voor 4 uur ‘s middags opgehaald moeten hebben bij het Office Tourism in Déols. We moeten dus maken dat we wegkomen, want het is zeker nog anderhalf uur lopen. We bedanken hem hartelijk en vervolgen onze weg.

Opgejaagd door de tijd stuiven we Déole binnen. We kunnen het kantoor eerst nog niet vinden ook, waardoor we tien over vier eindelijk, met zere voeten en nat van het zweet, voor de deuren van het gebouw staan. We weten ondertussen dat de Fransen het niet te nauw nemen met het opendoen van hun winkels en hopen er op dat ze dezelfde flexibiliteit hebben als het gaat om het sluiten van hun kantoor. “Er brandt nog licht”, zegt Evert. Voorzichtig duw ik tegen de deur. Die gaat open. Gelukkig. Binnen zitten twee dames heel relaxed te werken. Navraag leert ons dat ze niet tot vier, maar tot vijf uur geopend zijn. Typefoutje in ons routeboekje…

We krijgen sleutel en een stempel, betalen 8 euro per persoon en krijgen daarvoor onderdak in een mooi net onderkomen, met keuken, douche en wc. In het keukenkastje staan wijnglazen. Dat komt goed uit.

Nog meer broers…

Naast ons zijn er natuurlijk nog meer mensen die vanuit Nederland naar Santiago de Compostela lopen. We houden al een poosje de broers Ursem in de gaten die iets eerder dan ons uit Nederland vertrokken zijn. De heren hebben na een leven van hard werken besloten de tocht te gaan lopen en hebben in tegenstelling tot ons, zeëen van tijd. Ze doen lekker rustig aan en genieten volop van wat ze meemaken. De mannen houden ook een blog (klik) bij. We zagen dat we langzamerhand een beetje op ze inliepen en wisten dat we ze vroeg of laat een keer zouden inhalen. Vanmorgen liepen we door het dorpje Brecy toen we een routebordje, wat de richting van de route aanwijst, een wat onlogische kant op zagen wijzen. We maakten hier onderling wat grappen over. Toen we uitgegrapt waren en verder wilden stappen, hoorden we boven ons, uit een open raam, ineens een stem die in het Nederlands iets zei. Al kenden we de broers Ursem niet, we wisten meteen dat zij het waren. We raakten aan de praat en werden uitgenodigd om binnen te komen.

Binnen dronken we de koffie, bij gebrek aan kopjes, uit soepkommen en kregen we als koekje een chocoladebroodje. Het was zo gezellig dat, toen we weer verder liepen, de bakker alweer gesloten was. Een beetje beduusd stonden we voor de dichte deur te kijken. Uit een briefje wat op de deur geplakt was, konden we opmaken dat het “depot de pain” zich in de plaatselijke kroeg bevond. We hadden daar nog nooit van gehoord, maar omdat we ook niet met lege maag wilden komen te zitten, zijn we er maar naartoe gelopen en zowaar, we konden nog een brood en een bakje Camembert bemachtigen.

Onderweg naar Bourges zagen we ook de wandelaars uit Parijs weer. De sjaaltjes zwierend in de wind. We vonden de oudere man bereid even een foto van ons te maken toen wij aan de rand van een koolzaadveld met veel smaak hompen vers brood met zachte schimmelkaas naar binnen werkten.

In de loop van de middag kwamen we aan in Bourges, waar een enorme kathedraal staat. We hebben er even een rondje door gelopen en zijn toen weer met gezwinde spoed verder gelopen. Waar naartoe ? Naar de McDonalds ! In een land zonder snackbarren en patatkramen is dat zo’n beetje de enige plek waar je een soort van bak patat kunt kopen. Die hadden we onszelf een paar dagen geleden al belooft en wat je belooft moet je doen.

Vannacht overnachten we net ten zuiden van de stad Bourges. Je spreekt deze naam uit als: Boerzje en dus niet zoals wij eerst deden: Boerkes.. 🙂

Over de Loire

Gisteren zijn we vanaf Champlemy naar Charité-sur-Loire gelopen. We vertrekken om half 7, nadat we een ontbijt hadden gehad in de chambre d’hote waar we zaten. Het franse dametje wat deze bed en breakfast runde, vroeg een paar keer, om er zeker van de zijn dat ze het goed hoorde: You really wake up at 6 ? Ja, we staan echt om 6 uur op… Het is een erg klein, mager, typisch vrouwtje. Ze heeft een bril op die een dik montuur heeft. In haar mond heeft ze in het oog springende voortanden. Ze is vriendelijk, ijverig en spreekt naast engels ook nog goed duits. Ze kan nederlands verstaan, maar ze spreekt het niet. Al hadden we aangegeven dat ze alles de avond ervoor al wel mocht klaarzetten, ze stond er op zelf aanwezig te zijn bij het ontbijt. Om klokslag half zeven verlaten we de oude dokterswoning en gaan we op weg naar Charité-sur-Loire. Een stadje wat, zoals je had kunnen vermoeden, aan de rivier de Loire ligt. Als we vertrekken is het nog mistig in de heuvels.

De route was mooi, maar er zaten een paar lange rechte stukken tussen. Eenmaal aangekomen op onze bestemming willen we overnachten in de pelgrimsherberg van Charité-sur-Loire. Hiervoor zijn we een sleutel nodig die we op kunnen halen bij het tourisme bureau. Als we aankomen bij het gebouw blijken we niet de enigen te zijn die er overnachten. Er zijn nog een viertal fransen aanwezig. Drie uit Parijs en één uit Toulouse. Bij het stel is een man van naar schatting ergens in de 60 die de andere drie, die achter in de dertig, begin veertig lijken, op sleeptouw heeft genomen. Het zijn echte stadsjongens om te zien. De haartjes keurig gekamd, het baardje netjes getrimd. Aan de bedden hangen zijden sjaaltjes, die tijdens het lopen nonchalant omgehangen worden. De uitrusting is splinternieuw met dure schoenen en hoeden die mooi op kleur bij de kleren zijn uitgezocht. Voor ‘s avonds hebben de heren mooie vlotte schoenen mee en ze hebben een lekker luchtje op. Niet helemaal het type wandelaar wat je zou verwachten tegen te komen op een lange afstand wandelroute.

Gisteren zijn we nog speciaal bij een bakkerszaak langsgelopen om te vragen hoe laat ze ‘s morgensvroeg geopend zijn. 6.00 uur. Dus als wij hier om zes uur voor de deur staan, is de bakkerij geopend en kunnen we brood kopen ? Oui, monsieur ! …Je raadt het al, we staan ruim na 6 uur bij de bakkerij, maar die is nog niet geopend. We kloppen op de deur, zien mensen bezig, maar er wordt verder niet open gedaan. Tien minuten later vertrekken we maar. We hebben dat vaker meegemaakt. Een supermarkt die vier uur ‘s middags open zou zijn, maar die half 5 nog steeds gesloten is. Grrrr ! ☺

We hebben vandaag 35 kilometer gelopen naar Villabon. Onderweg zien we veel opstellinkjes langs de weg staan die altijd bestaan uit een schuine golfplaat met onder de lage kant een opvangbak voor regenwater en aan de hoge kant emmers met graankorrels. Het kan bijna niet anders dan dat dit ter verdelging van kleine knaagdieren is.

We slapen weer in de gemeentelijke pelgrimsherberg. Voor degenen die na het lezen van eerdere verhalen denken dat we alleen maar veel en lekker eten: in ons routeboek stond dat in Villabon een bakker zou zijn. Nadat we ons gesetteld hadden ben ik gaan zoeken, maar kon niets vinden. Ik heb daarom aan een paar gemeentewerkers gevraagd waar de bakkerij was. De man keek mij aan, schudde zijn hoofd en zei: Pas boulangerie. Geen bakker. Is er anders wat dan ? Nee, hier is niks. In een kast van ons verblijf hebben we wat etenswaren gevonden en daarmee soep gemaakt. Verder rijst gekookt, die met een paar scheppen soep erin in de verte net nasi lijkt en een blikje vis met tomatensaus opengemaakt… Maar het is warm en het vult en ik denk dat we er beter op slapen dan op een lege maag.

Onder ons is een muziekschool waar een meisje les krijgt op een soort toeter of fluit. De tonen horen we goed op onze kamer. Ze moet nog veel oefenen.