Bijna voorjaar….
Dit jaar hebben we tot nu toe twee keer een stuk gelopen. Eén keer in de buurt van Appelscha, door het Drents-Friesche Wold en afgelopen weekend op de Veluwe in de buurt van Vierhouten – Epe. Afstanden van rond de 20-25 kilometer. Allemaal niet echt spannend, maar je moet toch proberen de kilometers in de benen te houden om niet heel erg terug te vallen in je loopafstanden.
De eerste tocht door de Friesche wouden hebben we bijna alleen maar door de regen gelopen. Het regende niet hard maar wel gestaag, waardoor we gedwongen werden bijna de hele tocht onder de plu te lopen.
Omdat het nogal nat is, hebben we onze routes weer uitgestippeld op het fietsknooppunten netwerk. Je weet dan bijna zeker dat je niet door de bagger hoeft te stampen.
Waar je op het Overijsselse wandelnetwerk telkens te maken hebt met betrekkelijk korte afstanden tussen twee routepaaltjes, zijn de afstanden tussen de paaltjes op het fietsnetwerk vaak een stuk groter. Omdat de routes bedoelt zijn voor fietsers bestaan deze stukken logischerwijs uit langere en ook rechtere stukken. Voor het wandelplezier misschien niet altijd optimaal, maar voor onze training is het wel goed. Je moet iets meer afzien. Volgend jaar, als we de Camino echt gaan lopen, zullen we vast en zeker veel meer lange en rechte stukken moeten overbruggen dan we nu ooit gedaan hebben. Als voorproefje willen we dit jaar nog eens de Afsluitdijk aflopen. 32 kilometer lang, recht en saai asfalt. Ik heb er nu al zin in !
De routes die we afgelopen tijd liepen waren redelijk mooi, maar doordat het weer het in Appelscha danig liet afweten hebben we daar niet echt veel veel van de omgeving opgestoken. Bij het bezoekerscentrum van Staatbosbeheer in Terwisscha zagen we nog een paar mooi gemaakte en geplaatste beelden, maar ook hier gooide de regen roet in het eten…. (Toch raar, Regen die roet in het eten gooit… hmm..) We moeten hier aankomende zomer maar eens terugkomen.
Afgelopen weekend was het weer een stuk mooier. Zuid-Engeland kreeg de zoveelste storm om de oren, waarvan wij een staartje meepakten. In de bossen voelde je wind bijna niet, maar je kon aan het kraken van de stammen en het suisen van de wind door de toppen horen dat er een stevige bries stond.
Alhoewel het op sommige plekken nog wel herfst leek, zagen we ergens anders de voorbodes van de lente massaal uit de grond schieten.
We stapten flink door en na een uurtje of vier waren we 23 kilometer verder en toch weer terug bij de auto.