In Limoges hadden de Fransiscaner zusters eergisteravond al het ontbijt voor de volgende ochtend klaargezet. We konden dus zo vroeg we wilden vertrekken. Het zou gisteren een warme dag worden en het leek ons een goed idee om vroeg uit de veren te gaan. We stappen om half zeven vanuit ons logement het plein voor de kathedraal op. Het plein is dan nog leeg en stil. Limoges is een behoorlijk grote stad en om het in zijn geheel te voet te doorkruisen, ben je zo een paar uur onderweg. Onderweg zien we naast Volkswagens, Peugeots, Renaults, Audi’s, Fords en andere pruttel, gelukkig ook nog wel eens een mooi auto.
Mooie auto
Wij zijn plattelandsjongens en misschien daarom wel geen fans van grote steden. We stappen daarom een paar uur flink door en bevinden ons daarna weer tussen de heuvels en de weilanden van de Dordogne. De tocht gaat vandaag naar Flavignac. Al is de omgeving mooi, zo goed als de hele route bevind zich op asfalt, wat een beetje jammer is. Het is vandaag echt warm. Op sommige plekken, waar het asfalt is gerepareerd, laten onze schoenen afdrukken achter.
Warme indruk
Al om twee uur komen we aan in Flavignac, waar we overnachten in de gite municipal. Ook hier is dit een eenvoudige ruimte, met twee stapelbedden, een keukentje in dezelfde ruimte, een douche en een wc. Het kost bijna niks, heeft alles wat we nodig zijn, dus wij zijn helemaal blij ! We delen de ruimte met een duitser, die deze dag meer dan dertig kilometer heeft gesjoemeld, door een grote afstand met de bus te rijden.
Omdat ook vandaag een warme dag lijkt te worden, staan we weer om half 6 op. De route tussen Flavignac en La Coquille is erg mooi. We hebben vandaag maar weinig asfalt te verstouwen. Het grootste gedeelte van de tijd lopen we over smalle bospaadjes, heuvel en weer af. We kruisen verschillende beekjes en in de weilanden zoeken de koeien beschutting in de schaduw.
Coole koe
Ook vandaag komen we rond twee uur aan op onze bestemming: De Refuge pèlerin sint Jacques in La Coquille. We hebben er dan 31 kilometerop zitten. In de refuge wacht een vrijwilligster van de franse Sint Jacobsstichting ons op. Ze verblijft hier twee weken, waarna ze wordt afgelost door een andere vrijwilliger. We krijgen koude frisdrank en ontmoeten een andere wandelaar, die al eerder is aangekomen. Paul, een oudere Australische man.
Het is vanaf nu korter om naar Santiago de Compostela te lopen, dan terug naar huis. We zijn over de helft !
We hebben gisteren een laatste oefenrondje gelopen, voorafgaand aan ons vertrek. We hebben een soort van onderhoudsrondje gelopen van zo’n 22 km.
Niet echt schokkend ver, maar we liepen wel met volle bepakking.
We hebben bewust voor een korte route gekozen om de spieren een beetje in het ritme te houden, maar ook om tegelijkertijd te voorkomen dat we ons in de week voor we vertrekken, blesseren.
Zoals verwacht ging het lopen probleemloos en ook nu, een dag later, heb ik geen enkel pijntje of gevoeligheid in spieren of gewrichten.
Je kunt stellen dat we er klaar voor zijn !
Met de herinnering aan het natte, stormachtige weer van afgelopen nog vers in ons achterhoofd, leek het ons verstandig maar weer eens de verharde paden van het fietsknooppunten netwerk met een bezoekje te vereren.
We startten in het drentse Echten, om met een grote boog, door het Koekangerveld, in de bossen van boswachterij Ruinen terecht te komen. Tijdens onze meerdaagse tocht, maanden geleden, hebben we al eens in dit gebied onze tentjes opgezet.
Het was goed te zien dat de temperatuur, nu in het begin van de lente, omhoog gaat. De meeste bomen stonden volop in de knop.
Beknopt
De ochtend was grotendeels bewolkt, maar af en toe joeg de wind de wolken aan de kant, waardoor de zon zijn gezicht kon laten zien. Op die momenten was het echt super aangenaam. Ons appeltje aten we op een bankje, bij een vennetje, volop in de zon. Het was gewoon jammer dat we na verloop van tijd weer verder moesten.
Sinds gisteren weten we ook dat de paashaas een fabel is. Het is geen paashaas, maar een paaskonijn. Onderstaande vonden we in de blubber van een bospaadje.
Paaskonijnen
we hebben het netjes op een bankje achtergelaten.
Vanzelfsprekend kwam ook ons naderende vertrek ter sprake. We hebben besloten lekker rustig te beginnen met wandelen. Het lijkt ons verstandig de te lopen afstanden rustig op te bouwen om te voorkomen dat we onszelf voorbij lopen met mogelijkerwijs blessures of andere narigheid tot gevolg. Tijdens het lopen van de afgelopen jaren heb je na een dag inspanning minimaal een week om weer te herstellen. Die luxe hebben we straks natuurlijk niet. De eerste dagen lijkt ons een afstand van 25 km per dag heel prima. Dat zal waarschijnlijk betekenen dat we onszelf de eerste paar dagen wat in moeten houden. Liever dat, dan na een paar dagen uitgeblust te zijn.
Als we eenmaal lekker in het ritme zitten, zullen de afgelegde afstanden ongetwijfeld met rasse schreden omhoog gaan.
Ven
Dit is trouwens mijn 1e berichtje wat volledig vanaf een (kleine) tablet is getypt. Net zoals we dat onderweg willen gaan doen. Ook de foto’s zijn vanaf de camera op de tablet gezet, iets bijgesneden en in kleiner formaat opgeslagen. Tot nu toe valt het me nog niks tegen… ☺ De foto’s kunnen wat wazig zijn, maar dat komt door de oude camera die ik bij me had…
Langzamerhand komt de datum van vertrek dichterbij. Het leek ons een goed idee om de schoenen die we tijdens de tocht aanhebben, toch maar in te lopen. Afgelopen zaterdag hebben we dus weer een stuk langs ‘s lands heeren wegen gekuierd. Het oude Drentse land was opnieuw aan de beurt.
Voortrekker
De afgelopen week had het een paar keer gesneeuwd en omdat we niet wisten hoe de wandelpaden er bij zouden liggen had Evert een mooie route uitgezocht in de omgeving van Havelte, over het fietsknooppunten netwerk.
Grijs
Bij Havelte heb je wat bossen en heidevelden, waar een paar fietsroutes dwars doorheen lopen. Ondanks dat de dag loodgrijs begon, het in de ochtend van tijd tot tijd miezerde wat de straat soms nogal glad maakte, had de dag toch zo zijn charmes. Wellicht doordat alles zo kleurloos was, vielen de planten die wèl kleur hadden extra op.
Vlammetjes in de sneeuw
Omdat we al veel vaker in Overijssel, Drente en Gelderland onze rondjes gelopen hebben, ontkom je er bijna niet meer aan dat je een gedeelte van een route al eens eerder gelopen hebt. Zo ook afgelopen zaterdag. Een gedeelte van het pad hadden we al eens ‘s op een mooie zomerdag gelopen, toen er toevallig ook nog een georganiseerde wandeltocht in dezelfde omgeving was uitgezet. We kwamen bosjes wandelaars tegen en de hunebedden bij Havelte waren zo afgeladen met mensen dat het toen de moeite niet loonde er een plaatje van te schieten.
Afgelopen zaterdag was het koud en grijs, met hier en daar op de grond nog wat flarden sneeuw. De bossen waren heerlijk stil en rondom de hunebedden was geen kip te bekennen. Zo had ook dit nadeel weer z’n voordelen.
Hunebed Havelte
De enige mensen die we enige regelmaat een pad uit en weer in zagen schieten waren mountainbikers die meereden in een veldfietstocht van de Pedaalridders uit Meppel. Ergens midden in het bos was een soort van verzorgingspost ingericht voor de dorstige fietser. Gelukkig werd de dorstige wandelaar niet door de bemanning genegeerd en werd ons een bekertje warme bouillon aangeboden, die we ons goed deden smaken.
Hunebed Havelte
Het lijkt er op dat ik voor we richting Spanje gaan toch nog wel een paar kaar op de nieuwe schoenen zal moeten lopen want ik merkte bij thuiskomst toch dat ik een kleine blaar aan m’n kleine teen had.
De afgelopen weken zijn we weer regelmatig de paden op en de lanen in geweest.
Twee weken gelden hebben we de omgeving van Teuge, Twello en Terwolde aangedaan en gisteren liepen we door het oude Drentse land rondom Dwingeloo en Diever.
Vliegveld Teuge
Doordat Evert last begon te krijgen van zijn knieën, een erfenis uit zijn carriëre als loodgieter, heeft hij nu een wandelkar aangeschaft.Door de kar, of zoals leverancier Woutdoor het noemt, rolrugzak vermindert het gewicht op de knieën met ruim 60 %.
Met de rugzak van 15 kg op de schouders weegt hij 15 kg meer dan zonder. Met dezelfde rugzak op de kar, weegt Evert 5 kg. meer.Dit heeft tot gevolg gehad dat hij na het wandelen niet nog een week lang zere knieën heeft en met Voltaren Emulgel aan het smeren is.
Zoals het nu lijkt heeft Evert er veel profijt van. We zullen natuurlijk nog even moeten afwachten hoe het onderweg, op de lange duur gaat bevallen.
Rolrugzak op Teuge
Affijn, verder waren het mooie routes, werkte het weer prima mee en kunnen we weer een goede 70 trainingskilometertjes bijschrijven.
De Smildervaart in ochtendnevel
Hoewel het al december is, staat het bos nog vol met paddenstoelen en zwammen van divers pluimage.
Afgelopen zaterdag hebben we de fietsroute “Rondje Zwolle” gelopen. Info: ANWB Het grote verschil tussen de wandelroutes die we de afgelopen tijd veel gelopen hebben en een fietsroute is dat een fietsroute verhard is en dus zo goed als altijd begaanbaar. Door de herfstbuien van afgelopen dagen zijn de onverharde wandelpaden zeiknat geworden zijn. Lopen door de blubber en/of lang, nat gras is niet echt een pretje.Daarbij zal een groot gedeelte van onze tocht naar Santiago de Compostela, en in het bijzonder het gedeelte door Nederland, over harde ondergrond gaan, wat toch net effe wat anders loopt dan een bospaadje.
Verschillende redenen dus dat we een fietsroute gekozen hebben deze keer !
De dag begon met een klein spatje regen, maar ondanks dat de lucht bij tijd en wijle dreigend op ons neerkeek, bleef het gelukkig droog.
Achter de wolken..
Rondje Zwolle loopt, zoals de naam van de route de opmerkzame lezer al zal doen hebben vermoeden, rondom Zwolle. Het is een mooie route die je zowel het oude Zwolle als het moderne Zwolle laat zien. Een voorbeeld van het oude Zwolle is te zien bij de Katerveer sluizen en brug die van begin 19e eeuw dateren.
Sluis KaterveerBrug Katerveer
Bij uitspanning Het Engelse werk rustten we voor het eerst. We hadden toen zo’n 20 km achter de kiezen.
Na het Engelse werk hadden we mooi uitzicht op de nieuwe spoorbrug die in 2012 over de Ijssel is gelegd en de oude uit de 19e eeuw daterende brug heeft vervangen.
Na de spoorlijn gepasseerd te zijn, liepen we een drietal dames tegen het lijf die vertwijfelt een wandelkaart aan het bestuderen waren. Ze waren een spoorlijn gepasseerd maar zouden die volgens hun kaart helemaal niet moeten passeren… Voor vrouwen in nood hangen wij graag de koene, behulpzame ridder uit en we konden de dames dan ook, zij het met met enig leedvermaak, hetzelfde pad terugsturen als vanwaar ze gekomen waren.
Spoorbrug Hanzeboog
Over de lengte van Rondje Zwolle is “men” het niet helemaal eens. Op de ene website wordt 36 km genoemd, op de officiële ANWB pagina spreekt men van 45 kilometer. We weten het dus niet helemaal precies. Wij vonden het in ieder geval een vrij pittige tocht.
De zwaarte van de tocht zat hem niet zozeer in de route zelf, maar werd veroorzaakt door onszelf.
De afgelopen tijd hebben we niet vaak, sowieso niet genoeg gelopen. Daarnaast was het nat, waardoor je niet zo snel op een (nat) bankje gaat zitten om even uit te blazen. Hierdoor liepen we langer aan één stuk door dan anders. Verder had ik voor het eerst de rugzak op operationele zwaarte. We vermoeden per persoon ongeveer 15 kg mee te nemen op onze Camino. Dat is inclusief rugzak, tent, slaapmatje etc.
Zaterdag heb ik dus nog een paar extra flessen water in de rugzak gestopt om tot dit gewicht te komen. Alles bij elkaar opgeteld maakte dit de tocht meer uitdagend dan we verwacht hadden en we waren dan ook blij weer bij de auto te zijn.
Gisteren hebben we voor het eerst sinds weken weer eens de stoute wandelschoenen aangetrokken en hebben een stuk gelopen. We kozen ervoor om het afwisselende landschap met de mooie paadjes van onze eigen provincie achter ons te laten en die voor één dag in te wisselen voor een lange, rechte, saaie strook asfalt die halverwege de eerste helft van de vorige eeuw tussen Noord-Holland en Friesland is aangelegd: de Afsluitdijk.
Standbeeld Ingenieur Cornelis Lely
Men had ons meerdere keren verzekerd: als je echt eens wilt afzien, moet je de 30 kilometer lange Afsluitdijk aflopen. We hadden deze uitdaging al een poosje op ons lijstje staan, maar het kwam er steeds niet van, tot gisteren. We vonden een aardige jongen, die toevallig ook zoon en neefje is, bereid samen met ons via Friesland naar Den Oever te rijden. We gingen met twee auto’s op pad. Eén auto auto lieten we achter in Kornwerderzand waarna we met de andere auto over de Afsluitdijk naar Den Oever reden. Van daaruit liepen we weer terug naar Kornwerderzand.
Stevinsluizen Den Oever
Bij Den Oever was één rijbaan over de Stevinssluizen afgesloten, waardoor we de mogelijkheid hadden de sluizen goed te bekijken, van zowel het voetpad over de sluis, als vanaf het wegdek van de afgesloten snelweg. Omdat dit een redelijk unieke kans was, hebben we ruim de tijd genomen de techniek te bekijken.
Sluisdeuren Den OeverWerkspoor AmsterdamStevinssluis Den Oever
Nadat we de sluizen bekeken hadden begonnen we aan de tocht. We hadden gehoopt dat we in ieder geval een gedeelte van de dijk aan de Waddenzee zijde van de dijk zouden kunnen afleggen. Dat bleek niet het geval. We waren gebonden aan het fietspad, wat tussen de snelweg en het hoger gelegen dijklichaam ligt. Links van je heb je dan een met gras begroeit talud, rechts van je een snelweg en voor je, zo ver het oog reikt: asfalt.
Spannend ! …
Na aan paar kilometer gelopen te hebben, kwamen we bij de plek waar de Afsluitdijk werd gesloten. Hier staat naast het standbeeld van Lely ook een uitkijktoren. Toe we aankwamen bij de toren was deze nog gesloten. Nadat mijn broer de aardige dame van de bijbehorende lunchroom had gevraagd hoe laat de toren openging, pakte ze meteen de sleutel en opende de toren.
Bij het monument op de Afsluitdijk
Om toch af en toe de sleur van het asfalt te onderbreken, klommen we soms de de dijk over, naar de Waddenzee.Af en toe zag je in de verte een bootje en op het basalt lagen allerhande zaken die aangespoeld waren.Het was hier lekker rustig, het gebrom van de snelweg werd grotendeels tegengehouden door de dijk achter ons.
Basalt
Ook onze rust momenten namen we hier. De sokken droogden prima in de bries die vanaf zee het land op woei. Eén van de planten die je heel veel ziet aan deze zijde van de dijk is Zeekool. Je kunt het blijkbaar eten, maar wij hebben dat toch maar niet geprobeerd. Uit zeekool groeit een stam met bloemen die, als het uitgebloeid is, als tumbleweed over de dijk heen rolt. Rond deze tijd van het jaar ligt de hele dijk vol met deze dorre takken.
Rust
Op de zwarte basaltblokken lag echt van alles. Allereerst viel ons het grote aantal knal-oranje keukenhandschoenen en tennisballetjes op. Deze lagen langs de hele lengte van de dijk verspreidt. Blijkbaar heeft een schip een container verloren waar deze spullen in zaten. Verder zagen we dode vogels, veel touw, drijvers en zelfs een bijna vergaan kadaver van een jonge zeehond. Eet smakelijk ! We vonden er ook nog een label, afkomstig van een Franse vissersschuit.(Notre Dame des Sables) Het is afkomstig van een krat (?) waarin “Coquilles Saint-Jacques” hebben gezeten. Deze Sint Jakobsschelp is het symbool wat overal langs de route naar Santiago de Compostela wordt gebruikt om aan te geven waarlangs je lopen moet. Zie bijv. deze Aanwijzer. Bijzonder dat we dat hier tegenkwamen !
Coquilles Saint-Jacques – Sint Jakobsschelp
Af en toe gingen aan beide zijden van de Afsluitdijk de brug open, waardoor de dijk voor een paar minuten geheel leeg was. Wat doe je dan, als volwassen kerel met kinderlijke inslag ? Inderdaad dingen doen die eigenlijk niet mogen. 🙂
Maar dat mag helemaal niet !
Toen we aan het begin van de middag terug waren bij onze auto in Kornwerderzand was onze conclusie dat het eigenlijk een makkie was geweest. Het hoofdstuk “afzien” is niet voorbij gekomen. Als je een lang saai, recht stuk als de Afsluitdijk loopt, moet je gewoon niet te veel nadenken over waar je loopt. Gewoon domweg doorstappen is het enige wat je kunt doen.
Nu de datum van vertrek langzamerhand steeds dichterbij komt, leek het ons verstandig om eens op een rijtje te zetten wat we mee moeten nemen. De grote en meest belangrijke zaken als tent, slaapzak en dergelijke hebben we al geruime tijd. We zullen ook andere zaken mee moeten nemen om ons zelf en onze uitrusting te kunnen verzorgen of te onderhouden.
Paklijst
Verschillende mensen die de tocht eerder hebben gelopen, hebben hun paklijsten op internet gezet. We hebben deze gebruikt als handvat en hieruit de dingen gefilterd die wij denken nodig te hebben op onze trip. Hebben we hiermee een lijst die perfect is en voorziet in alles wat we onderweg nodig zijn ? Waarschijnlijk niet. Gaanderweg zullen we ongetwijfeld concluderen dat we dingen bij ons hebben, die we niet gebruiken en dingen missen die we nodig zijn. Allebei zal hopelijk geen probleem worden. Van wat we te veel hebben, komen we wel af, wat we nog nodig zijn, kopen we.
De resultaten van onze inspanningen kun je hier inzien en/of downloaden: Paklijst
Vorige week zaterdag hebben we de bossen eens achter ons gelaten en hebben we de vlakte opgezocht voor een tocht van 35 kilometer. In de Kop van Overijssel liggen twee plassen, de Beulakerwijde en de Belterwijde. In de volksmond de Beulaker en Belterwiede genoemd. Het is een door water- en overige touristen veel bezocht gebied. De watertoeristen komen er om te varen en te zeilen, de rest om te fietsen of om bijv. Giethoorn te bezoeken. De omgeving bestaat veelal uit rietvelden en natte graslanden. Grote gedeeltes maken deel uit van natuurgebied De Wieden en staan onder beheer van Natuurmonumenten.
Stil
‘s Ochtendsvroeg bij het krieken van de dageraad parkeerden we de auto in een nog stil Wanneperveen, waarna we begonnen te lopen. Zoals veel mooie dagen, begon ook deze zaterdag mistig. We staken de Belterwijde over en liepen achter Heetveld langs naar Sintjansklooster. Daar aangekomen hadden we al een goede 15 kilometer achter ons liggen en leek het ons een geschikt moment om even te stoppen. In Sintjansklooster staat een watertoren, die vanaf eind april is opengesteld voor bezoekers.
Watertoren Sintjansklooster
Binnen in de toren is een nieuwe trap gemaakt die je naar boven voert. Boven aangekomen loop je eerst nog door het reservoir, wat een bolle bodem heeft om de druk van 400000 liter water te kunnen weerstaan, tot je even later bij de bovenkant van deze uit de kluiten gewassen drinkbeker bent.
Trap Watertoren SintjanskloosterWaterreservoir
Van hieruit heb je een mooi uitzicht over de omgeving. Omdat wij betrekkelijk vroeg waren, was de atmosfeer nog een beetje heiig, wat het uitzicht niet ten goede kwam. Toch was het de moeite zeker waard.
Uitzicht
Vanaf Giethoorn liepen we via Dwarsgracht naar Giethoorn. Bij het pondje in Jonen hebben we nog even echt gerust en een broodje weg geknaagd, waarna de tocht weer verder ging over paden waarlangs soms de bossen riet hoog opgestapeld lagen. Onderweg, bij gemaal Stroink, liepen we nog twee alleraardigste Chinese meisjes tegen het lijf die ons vroegen een foto van ze te maken met hun eigen telefoon. Als ik dit zinnetje 15 jaar geleden had opgetypt had iedereen nu licht fronsend naar het beeld scherm gekeken: Huh, een foto maken met de telefoon ?? Affijn, vriendelijk en hulpvaardig als we altijd zijn hebben we dat natuurlijk gedaan.
Gemaal Stroink
Dichter bij Giethoorn viel het ons op dat we steeds meer Chinezen zagen. Fietsend, wandelend en varend brachten ze de tijd door. Blijkbaar staat deze omgeving de laatste jaren goed te boek bij onze vrienden uit het verre oosten. Sommige uitbaters in Giethoorn hebben zelfs hun menu in Chinese karakters op een bord gekrijt. Kunnen de Chinezen een keer bij de Hollander eten.
Eten bij de Hollander
Vanaf Giethoorn was het nog maar een klein stukkie naar Wanneperveen. Voor mijn gevoel was dit toch wel het langste stuk. Ik had voor het eerst nieuwe schoenen aan en voelde dat ik een paar flinke blaren had. Omdat midden in de prairie stoppen geen optie is, de auto komt niet vanzelf naar ons toe, kun je weinig anders doen dan dom doorlopen. Gelukkig zijn we dáár goed in. ‘s Avonds thuis kon ik inderdaad een blaar ter grootte van een, wie kent hem nog, gulden doorprikken.
Nogal drassig
Kort samengevat was het een route met mooie en interessante stukken. Omdat de streek een touristische trekpleister is, kan ik me goed voorstellen dat het in hartje zomer nog wel eens (te) druk kan zijn op de paden die je vaak met fietsers delen moet. Nu al moesten we regelmatig even aan de kant, maar verder was het goed te doen.
Sinds kort zijn de wandelroutes bekend in het Reestdal en Staphorst. Een heel nieuw stuk Overijssel is voor de wandelaar in kaart gebracht. Zaterdag 26 april hebben mijn broer en ik een route door dit mooie stukje Nederland gelopen.
Route Staphorst – De Wijk
We startten in de Staatsbossen bij Staphorst, bij het startpunt op de parkeerplaats van de Zwarte Dennen. Vanaf hier liepen we in Noordelijk richting, langs de Zwarte Veentjes naar Landgoed Dickninghe.
Pad
Het pad liep grotendeels door lang gras, wat erg nat was. Gevolg was dat we binnen de kortste keren met zeiknatte sokken in de schoenen liepen. In tegenstelling tot mezelf was mijn oudere (en voor deze ene, enkele keer misschien: wijzere) broer zo slim geweest droge sokken in zijn rugzak te stoppen. Hij kon nadat we de weilanden achter ons gelaten hadden, met droge voetjes verder.
Nattigheid
Vanaf De Wijk hebben een stuk over het Drentse Wandelnetwerk de Wolden gelopen. De bewegwijzering hiervan is anders dan die van Wandelnetwerk Overijssel en is te vergelijken met de wegwijzers op het fietsknooppunten netwerk. Daarbij leek het me dat de paden gemiddeld genomen wat meer over verharde ondergrond liepen.
Ooievaar
Tussen De Wijk en Meppel ligt het Ooievaarsbuitenstation De Lokkerij. De Lokkerij is opgericht om de ooievaar in het wild te herintroduceren, wat schijnbaar goed gelukt is, gezien het aantal ooievaars we onderweg in de weilanden zagen.
Bloemetjes buiten gezet.
Nadat De Wijk weer achter ons lag vonden we ergens in de middle of nowhere een bankje in de zon. Een warme zon en lekker briesje zorgden ervoor dat we onze zeiknatte schoenen en sokken toch redelijk droog konden krijgen. Hierna zijn me met gestrekte draf richting Ijhorst gelopen, waarna we als laatste stuk nog wat een stuk van Boswachterij Staphorst meepikten.
Zonder bijzonderheden zetten we 13 april 2015 de eerste stappen op het ruim 2700 kilometer lange pad naar Santiago de Compostela. Na alle pro’s en cons tegen elkaar afgewogen en geprobeerd te hebben rekening te houden met datgene waar rekening mee te houden was, kwam deze datum naar voren.
We willen proberen ergens in de bouwvak vakantie aan te komen in Santiago de Compostela. Dit houdt in dat we tot de vakantie 14 weken kunnen lopen. Daarna hebben we nog de drie weken bouwvakantie als speling en uitloop.
De route die we af gaan leggen is ondertussen ook duidelijk geworden. Het zullen voornamelijk de bekende pelgrimspaden door Belgë en Frankrijk worden, waarna we in Spanje de tocht vervolgen over de Camino del Norte. Hoewel (of misschien: Doordat) de Camino Frances de meest gekozen camino is, kiezen wij voor de noordelijke kustroute. Het verschil in routes is hieronder op het kaartje te zien, waarbij Camino del Norte in rood is weergegeven en Camino Frances in geel.
Camino Norte en Frances
Zoals eerder gemeld is wordt de Camino del Norte aanzienlijk minder gekozen en is daardoor rustiger. Dit houdt meteen ook in dat de voorzieningen langs de route minder dik bezaaid zijn. Is ons verteld. Het zal dus moeilijker zijn om onderdak of voedsel en/of drinken te vinden. Ik ga er van uit dat we op onze tocht door Frankrijk voldoende ervaring op doen om hier het hoofd aan te kunnen bieden.
Waar de Camino Frances door de binnenlanden loopt, loopt de Camino del Norte voor grote delen vlak langs de Noord-Spaanse kust. Verder schijnt de Camino del Norte zwaarder te zijn de de Camino Frances. We zullen zien.
Voor meer info over onze route, kijk op de Route pagina, elders op deze site.
Voor nu lijkt dit dus het pad te worden wat we af gaan leggen. Desalniettemin kan het heel goed zijn dat we onderweg alsnog besluiten een andere route te kiezen.
Nadat we de wintermaanden op een berenvelletje voor de warme houtkachel hadden doorgebracht, zijn we vanaf januari weer met enige regelmaat aan het lopen. Ons streven is om iedere twee weken een stuk te wandelen, maar daar komt er niet altijd van. We werken allebei, waardoor de zaterdag nog wel eens gebruikt moet worden voor zaken waar door de week geen tijd voor is.
Nu we weer wat vaker lopen, gooi ik steeds meer ballast in de rugzak. Naast een aantal wandel gerelateerde zaken heb ik nu vier 1,5 liter flessen met water op m’n rug. Of beter gezegd, op m’n heupen. Daarbij komt dan ook nog 1,5 liter drinkwater voor onderweg. De rugzak woog inclusief inhoud deze keer zo’n 13,5 kg en ik moet zeggen dat het me prima af ging.
We hebben de eerste maanden van dit jaar routes gelopen op zowel het fietsknooppunten netwerk als op het wandelnetwerk. Was de grond nat en het weer slecht: fietsknooppunten. Anders: wandelnetwerk.Afgelopen zaterdag hebben we 30 kilometer in de buurt van het Overijsselse Holten gelopen.
Iets ten noorden van Holten kwamen we langs de Canadese begraafplaats, waar 1394 jonge Canadese soldaten begraven liggen. Gesneuveld in de laatste maand van een zinloze oorlog. De meesten niet ouder dan ergens in de 20.
Dat maakt wel indruk.
Omdat ik wist dat we bij deze begraafplaats langs zouden komen had ik mijn spiegelreflex camera meegenomen. Toch is zo’n toestel niet echt praktisch als je een grotere afstand, in fiks tempo lopen wilt.Om snel even wat op de foto te klikken is een pocket cameraatje net wat handiger. Je stopt het in je borstzakje of jaszak en hoeft niet iedere keer je rugzak af te doen om een kiekje te maken.
Affijn, we zijn weer volop aan de wandel en voor het het weten is het 2015 !
Dit jaar hebben we tot nu toe twee keer een stuk gelopen. Eén keer in de buurt van Appelscha, door het Drents-Friesche Wold en afgelopen weekend op de Veluwe in de buurt van Vierhouten – Epe. Afstanden van rond de 20-25 kilometer. Allemaal niet echt spannend, maar je moet toch proberen de kilometers in de benen te houden om niet heel erg terug te vallen in je loopafstanden.
De eerste tocht door de Friesche wouden hebben we bijna alleen maar door de regen gelopen. Het regende niet hard maar wel gestaag, waardoor we gedwongen werden bijna de hele tocht onder de plu te lopen.
Afgezaagd
Omdat het nogal nat is, hebben we onze routes weer uitgestippeld op het fietsknooppunten netwerk. Je weet dan bijna zeker dat je niet door de bagger hoeft te stampen.
Waar je op het Overijsselse wandelnetwerk telkens te maken hebt met betrekkelijk korte afstanden tussen twee routepaaltjes, zijn de afstanden tussen de paaltjes op het fietsnetwerk vaak een stuk groter. Omdat de routes bedoelt zijn voor fietsers bestaan deze stukken logischerwijs uit langere en ook rechtere stukken. Voor het wandelplezier misschien niet altijd optimaal, maar voor onze training is het wel goed. Je moet iets meer afzien. Volgend jaar, als we de Camino echt gaan lopen, zullen we vast en zeker veel meer lange en rechte stukken moeten overbruggen dan we nu ooit gedaan hebben. Als voorproefje willen we dit jaar nog eens de Afsluitdijk aflopen. 32 kilometer lang, recht en saai asfalt. Ik heb er nu al zin in !
Van harte welkom !
De routes die we afgelopen tijd liepen waren redelijk mooi, maar doordat het weer het in Appelscha danig liet afweten hebben we daar niet echt veel veel van de omgeving opgestoken. Bij het bezoekerscentrum van Staatbosbeheer in Terwisscha zagen we nog een paar mooi gemaakte en geplaatste beelden, maar ook hier gooide de regen roet in het eten…. (Toch raar, Regen die roet in het eten gooit… hmm..) We moeten hier aankomende zomer maar eens terugkomen.
Spechten Terwisscha
Afgelopen weekend was het weer een stuk mooier. Zuid-Engeland kreeg de zoveelste storm om de oren, waarvan wij een staartje meepakten. In de bossen voelde je wind bijna niet, maar je kon aan het kraken van de stammen en het suisen van de wind door de toppen horen dat er een stevige bries stond.
Herfst ??
Alhoewel het op sommige plekken nog wel herfst leek, zagen we ergens anders de voorbodes van de lente massaal uit de grond schieten.
Lente !!
We stapten flink door en na een uurtje of vier waren we 23 kilometer verder en toch weer terug bij de auto.
De afgelopen weken hebben we een paar keer gelopen. Onder andere in de omgeving van Ossenzijl, in de Kop van Overijssel en rondom Lettele een dorpje ten noorden van Deventer. Het is al echt volop herfst, je kunt aan alles ontdekken dat winter aanstaande is. De natuur is, op enkele plekken met beuken en eikebomen na, grijs, nat en koud.
Omgeving Ossenzijl
Toe we vorige week zaterdagochtend begonnen met lopen hing een dikke mist over de lege akkerlanden. Toen we ‘s middags rond twee uur weer terug bij de auto waren, was het nog steeds erg mistig.
Doordat het weer wat triestig was, bleef iedereen lekker bij de warme kachel en leek het of we de hele wereld voor onszelf hadden.
Grijs en leeg
Lopen in het najaar en winter heeft een aantal voor- en nadelen ten opzichte van het voorjaar en zomer.
Zo is de temperatuur lager. Dat kan zowel een voor- als nadeel zijn. Pluspunt is dat je niet zo warm wordt, dus niet zoveel zweet, dus niet zoveel vocht verliest. Als je even gaat rusten, ben je echter in no time afgekoeld en heb je het zelfs koud. Dat is nogal een minpunt, vooral als je lichtelijk bezweet en klam bent.
de Beuk
Verder is het ‘s zomers een stuk eenvoudiger om even ergens te rusten. Als je niet zo snel een droog bankje op een mooi plekje vindt, kun je eventueel op je rug tussen de madeliefjes gaan liggen, of anders op de stam van een omgevallen boom rusten. Doordat je simpeler een plaats vindt om even te rusten, maak je daar dan ook sneller gebruik van. Als het koud, vochtig of mistig is, heb je meestal niet zo veel trek om jezelf op een nat bankje, koud te laten worden en loop je liever gewoon door. Hierdoor is de belasting van je benen en voeten een stuk hoger.
Onderhoud
De afstanden die we afleggen zijn, mede daardoor ook wat kleiner. Waar we ‘s zomers tussen de 35 en 40 kilometer liepen, hebben we de afgelopen weken een kilometer of tien minder gelopen.
Het grootste voordeel van de herfst en winter is toch wel dat je het voorjaar en zomer weer heel erg gaat waarderen..
Hoe gaat dat nu eigenlijk, slapen in zo’n klein tentje ? Wat neem je mee, als je ook overnachten moet ? Kunnen we met onze huidige uitrusting uit de voeten ? Zijn we nog meer spullen nodig ? Door een tocht van een paar dagen te lopen hoopten we hier wat meer duidelijkheid in te krijgen. Het zou een beetje knullig zijn wanneer je begint aan de Camino en je komt er dan pas achter dat je tentje of je luchtbed niet voldoen. Omdat een gedeelte van de wandelroute naar Santiago de Compostela, het 208 km lange Jacobspad van Uithuizen-Hasselt, door de omgeving loopt waar we wonen, hebben we hiervan een gedeelte gelopen. Tegen de richting in, dat wel.
Hoe gaat dat, zo’n klein tentje ?
Route
Het viel nog niet zoveel mee om een goede routebeschrijving van het Jacobspad te vinden op internet. Je kunt op de site www.jacobspad.nl een routeboekje kopen, maar de beslissing om een gedeelte van het Jacobspad te lopen, maakten we echter een paar dagen voor we daadwerkelijk op pad gingen. We bereiden ons graag goed voor…
Affijn, na het nodige zoekwerk vond ik een viertal .gpx bestanden. Deze waren gemaakt en online gezet door iemand die het gedeelte tussen Rolde en De Wijk had gelopen met een GPS navigatie apparaatje.
De tracks zijn te vinden op: http://www.gpsies.com, zoeken op “Jacobspad”. De tracks zijn ook hier te downloaden.
Heb je, net als wij, geen GPS navigatie systeempje, dan kun je van deze tracks een kaartje maken. Voorbeeld: klik hier. Dit kun je doen op de website www.javawa.nl. Onder de knop: “Online Tools Algemeen” vind je een tooltje waarmee je een webkaartje van je gpx bestand kunt maken. Je hoeft hiervoor niets op je computer te installeren.
De route heb ik in 8 printscreens opgeknipt en uitgeprint. (
Download Pdf - Route De Wijk - Rolde
)( Er wordt gevraagd om een wachtwoord. Type: camino2015 ) Zonder kaartje of routebeschrijving is het vrijwel onmogelijk om dit gedeelte van het Jacobspad te lopen. We hebben vaak, soms kilometers lang, aan de hand van onze kaartjes de route moeten volgen tot we ineens weer de bekende geel-blauwe aanwijzers tegenkwamen.
Routepaaltje Jacobspad
Dag 1
Zoals gezegd startten we in Rouveen waar we door de Staatsbossen uiteindelijk, op Halfweg belanden. Hier pikten we het Jacobspad op en liepen richting Landgoed Dickninge. Het weer deed goed zijn best het ons naar de zin te maken. De zon scheen lekker en aan de rand van het landgoed hebben we ons eerste rustpunt genomen. Heerlijk languit in het gras.
Zo moe. Zó moe !
Na een poosje flink doorgestapt te hebben kwamen we in de bossen bij Echten terecht, waar we besloten te overnachten. Omdat in regeltjesland Nederland wildkamperen niet is toegestaan, hadden we op de kaart al een paar mogelijke plekjes uitgezocht. De eerste bleek meteen geschikt. Een stuk loofbos met ondergroei en ongelijke bodem, waardoor we, na een goede honderd meter het bos ingelopen te zijn, onzichtbaar waren.
Tamelijk rustig, wildkamperen
Nadat we de tentjes opgezet en ingericht hadden, maakten we een warme maaltijd (of beter, een maaltijd warm). Toen we deze opgepeuzeld en weggespoeld hadden met een welverdiend biertje, was het ook donker en doken we de slaapzak in.
De weersberichten hadden echter niet veel goeds voor ons in petto. Vanuit het zuiden dreven donkere wolken ons land binnen, die ons een paar uur lang voorzagen van een gestage plensbui. Afgezien van het gerikketik op de tent hebben we hier verder weinig van gemerkt. De tent was waterdicht en de slaapzakken lekker warm.
Dag 2
Tussen de bomen blijft het lang donker en het was ruim 8 uur geweest, voor we wakker werden. De regen was ondertussen gestopt, maar het buienradar app-je op mijn telefoon voorspelde binnen een uur nog meer regen. Omdat opruimen in de regen helemaal geen pretje is, hebben we lichtelijk gehaast alles in moeten pakken. Tussen het opruimen door toch nog een kopje oplos-cappuccino kunnen maken. Net toen alles weer in de tassen zat, begon het weer te regenen en konden we meteen de regen poncho omgooien. Dat was niet echt fijn, meteen in de regen lopen. Aan de andere kant, het is begin oktober, dan kun je zoiets verwachten. Nog voor we het bos uit kwamen, werd het weer droog.
wet wet wet
Van een vriendelijke oude vrouw mochten we onze waterflesjes aan de kraan vullen. Hierna liepen we in gestrekte draf naar Ruinen, waar we besloten wat warms te drinken in een restaurant aan de Brink. Binnen zat een oude man aan een tafeltje. Voor zich een kistje met papiertjes. Het was ons niet meteen duidelijk wat hij aan het doen was. Nadat we onze koffie hadden gekregen, hoorden we hem iets zeggen, wat we niet verstonden. “Wat zegt u?” “Asjeblieft”, zei hij nogmaals en schoof een wit papiertje richting mijn broer. Het bleek een schets te zijn van een persoon die een rugzak droeg. “Hessel” stond eronder. “Dat ben jij. Of die andere” zei hij, terwijl hij naar mij knikte. Hierna pakte hij een nieuw papiertje en begon iets nieuws te tekenen. Vanmorgen vond ik het papiertje, compleet verkreukeld terug:
Hessel, Ruinen
Na Ruinen liepen we over de Dwingeloosche Heide, over een lang, kaarsrecht pad. Langs de kant van het pad, waar ze in de luwte van het aanwezige gras uit de wind zaten, zaten veel hagedisjes zich op te warmen in het schrale zonnetje.
Dwingeloosche Heide
Een stuk verder lag een schaap in het lange gras. Net nadat we hadden geconstateerd dat het beest wel erg makjes was en we ons afvroegen of het wel helemaal in orde was, kwam er een auto met veewagen aanrijden die stopte bij het dier. De chauffeur meldde dat het dier tanninevergiftiging opgelopen had doordat het teveel groene eikels had gegeten. Bruine eikels geven geen problemen maar groene wel, omdat die veel meer van de stof tannine bevatten. Daarbij werkt tannine verslavend, waardoor de beesten geen gras meer eten en alleen maar eikels meer willen, wat hun toestand niet te goede komt. Dit schaap kon zelfs niet meer lopen en moest de veewagen ingedragen worden, op weg naar de afkick-schaapskooi.
Verslaafd schaap
Het leek zo mooi. “We lopen tot Spier, daar zoeken we een supermarkt en halen daar wat we nog nodig zijn.” Aangekomen in Spier, bleek Spier toch wat kleiner te zijn dan gehoopt. Omdat we niet meteen een supermarkt zagen, besloten we hiernaar te informeren in een restaurant. We liepen bij restaurant Schortinghuis naar binnen, waar we vriendelijk werden ontvangen, maar waar ons ook werd medegedeeld dat in heel Spier geen supermarkt te bekennen was. Dat was een kleine teleurstelling voor ons. “Kunnen wij jullie misschien ergens mee helpen dan ?” werd ons gevraagd. Ik was, heel handig, vergeten een beker mee te nemen. “Geen probleem, die kun je van ons krijgen.” “Eh,beetje water ?”, “Daar is de kraan, pak maar” Tegen heel redelijke betaling werd zelfs nog een versnapering voor de avond geregeld. Echt super. Loop je ooit het Jacobspad en kom je door Spier, restaurant Schortinghuis is echt een aanrader !
Spier lieten we achter ons, waarna we over zandwegen, tussen de akkerlanden doorliepen, waar de maïs, de bieten en de aardappelen op het punt van geoogst worden stonden. Een paar kilometer buiten Spier zagen we in the middle of nowhere een perfecte overnachtingsplek.
Tentje drogen
Omgeven door struiken en bomen, lagen kleine plekken gras in een landschap van bulten, gaten, struiken en boompjes. Omdat het redelijk vroeg was, rond half vijf, hadden we tijd genoeg om de tenten en de poncho’s te laten drogen op de struiken, in de zon. Nadat alles gedroogd en opgezet was, we gegeten hadden en gesetteled waren, bleken we niet de enige schepsels te zijn die gebruik maakten van dit mooie stukje natuur. Vanuit de struiken kwamen voorzichtig, al grazend een stuk of zeven koeien kennis met ons maken. Nu zijn koeien rustige, nieuwsgierige beesten en als je zelf rustig blijft, grazen ze na kennis gemaakt te hebben, rustig verder. Dat was ook nu het geval.
Koe ruikt oude kaas
Dag 3
De derde dag was niet zo heel spannend. Omdat we de plek willen achterlaten, zoals we gekomen zijn, hebben we eerst alles, tot de kleinste snipper aan toe opgeruimd. We starten daarna om ongeveer half tien en liepen via Westerbork naar Elp. In Westerbork liepen we nog even verkeerd, maar na een korte studie op de kaart, vonden we de weg snel weer terug. In Elp aangekomen, was het net twee uur geweest. Hier hebben we eerst de verloren calorietjes weer aangevuld, waarna we werden opgepikt door onze eega’s. Hiermee was onze driedaagse dan ook ten einde. Al met al hebben we een kleine 75 kilometer gelopen in 2,5 dag. Het belangrijkste is echter dat we erg veel opgestoken hebben, waar we ongetwijfeld profijt van zullen gaan hebben als we daadwerkelijk op pad gaan in 2015.
Bij het krieken van de dageraad joeg een zeurende wekker me afgelopen zaterdagochtend uit bed. Half slaapdronken stommelde ik de trap af naar beneden waar de rugzak tegen de muur van de hal ruste. O,ja vandaag voor het eerst sinds de zomervakantie weer eens samen met grote (of ouwe..) broer een route lopen ! Het huis is nog helemaal stil en in alle rust voer ik het dagelijkse ritueel van ontbijten met twee broodjes hagelslag uit, waarna ik na een vluchtig afscheid de auto start en door de halve schemering richting mijn broer rijdt.
We hebben rondom de zomervakantie, individueel nog wel van afstandjes gelopen, maar deze waren meestal korter van 25 km. Om ons niet meteen stuk te lopen hebben we besloten even een stapje terug te doen. Voor de vakantie liepen we afstanden van 35km en langer, we zijn nu begonnen met een route van 30km, rondom het Overijsselse dorpje Dalfsen. We parkeerden de auto op de parkeerplek van het stationnetje in Dalfsen en starten om 7:15 uur met onze tocht. De route loopt van Dalfsen naar zwolle en vanaf Zwollen, via Hoonhorst, met een omweg door het Rechterense bos, weer terug naar Dalfsen.
Net achter Dalfsen ligt, aan de weg tussen Dalfsen en Heino, Havezathe Den Berg. Waar de automobilist, meestal opgejaagd door de drukte van dag voortjakkert over het asfalt, namen wij vlak voor het landgoed een wandelpad, wat ons achter de Havezathe langs voerde.Een prachtig, statig gebouw omgeven door een gracht, stond er stilletjes mooi te zijn in de ochtendschemering.
Havezathe Den Berg
In het bos bij buurtschap van Mataram, kwamen we langs een kustwerk waarmee de V2 lanceerbasis, die hier aan het einde van de 2e wereldoorlog door de Duitsers in gebruik was, wordt herdacht.
Mataram v2 monument
Rondom Dalfsen liggen een aantal landgoederen, havezathes etc. De bekendste is toch wel kasteel Rechteren. Hier kwamen we vandaag helaas niet langs. Wèl liep ons pad langs en door landgoed de Horte en voor huis Den Aalhorst langs, waarvan je hieronder een foto ziet.
Den Aalshorst
Langs het pad door landgoed de Horte, zagen we dit bankje boven het water hangen, wat uitdaagde tot een zitje.
Bankje boven water, De Horte
Aan de natuur was goed te zien dat we ons weer met rasse schreden richting de winter begeven. Onderweg zagen we veel kastanjes, tamme kastanjes, hazelnoten en allemaal eikels. De meeste nog net niet helemaal goed rijp. Verder staken weer erg veel paddestoelen de kop op en deden elfenbankjes zich tegoed aan rottende boomstammen.
