Bijna voorjaar.
Ik had graag een gevoelig stuk geschreven over door boomkruinen gefilterde zonnestralen. Schuchter, jong ontluikend groen, ontsproten uit de donkere aarde. Maar helaas. Koning Winter is weerbarstig en niet van plan zich al begin februari weg te laten jagen. Afgelopen zaterdag was het herfstachtig. Hier en daar lag nog ijs op de plassen en zagen we verdwaalde klonten sneeuw tussen de bomen.
Toch konden we merken dat bij veel mensen het voorjaar begon te kriebelen. Dat de voorjaarsvakantie is begonnen zal er ook in meegespeeld hebben, maar het was aanmerkelijk drukker op de lanen en paden, vergeleken met de afgelopen weken.
We liepen in de buurt van Nijverdal / Holten, door nationaal park de Sallandse Heuvelrug, een tochtje van 33KM.
Stoere mannen
Er waren opvallend veel mountainbikers in het bos. Zwijgzame stoere mannen in stoere pakjes op stoere fietsen met brede, grof geprofileerde banden. Dat moet. Want, volgens de dikke Van Dale:
moun·tain·bike [mauntənbajk] (de; m; meervoud: mountainbikes) 1. Stevige fiets met brede profielbanden en een groot aantal versnellingen, geschikt voor het rijden op onverhard terrein;
Eh, wacht… Onverhard terrein ? Weer even die dikkert erbij gepakt: on·ver·hard (bijvoeglijk naamwoord) 1. In de uitdrukking: een onverharde weg niet bestraat of geasfalteerd.
Ah ! Niet bestraat of geasfalteerd, zoals de zandweg, die bijna altijd naast het geasfalteerde fietspad ligt! Toch niet zo héél stoer van die strakke broekjes, dat we ze op een hoge uitzondering daargelaten, allemaal op het gladde asfalt tegenkomen. Ik zeg, koop een racefiets, met bijbehorend stoer pakje en ga de polder in. Daar heb je héél veel asfalt.
Verder mag het daarbij wel opgemerkt worden dat ze allemaal netjes voor ons aan de kant gingen en dat is dan toch ook wel weer een complimentje waard.
Beeldje
In de buurt van Espelo stond een beetje verloren, langs het fietspad, dit bronzen beeldje. De haren ondergepoept door een paar oneerbiedige vogels. Op een plaatje stond gegraveerd wie het was en waarom men de moeite had genomen een beeldje te maken. Ik ben haar naam vergeten. Sorry, mevrouw…
Ballast en rugzak
We liepen voor het eerst met onze nieuwe rugzakken te pronken. De rugzakken zelf voldoen uitstekend. We misten wel iets in de vorm van een flessenhouder of iets dergelijks aan de heupbanden. De rugzak heeft aan de buitenkant een paar vakjes die bestemd zijn voor een fles, maar daar is niet bij te komen tijdens het lopen. Door de bouw van de rugzak wordt je rug gefixeerd en ga je vanzelf rechterop lopen. Ik vond dat wel prettig !
Allebei hadden we wat extra ballast meegenomen in de vorm van een paar flessen water. Doordat de rugzak veel meer op je heupen dan op je rug en schouders leunt, is extra gewicht goed te dragen. Ik zal eerlijk zijn, ik heb geconstateerd dat die paar kilootjes best een aanslag op mijn beenspieren vormden. Ik had de rugzak voor we weggingen niet gewogen en voor mijn gevoel woog het hele zaakje zeker een kilootje of 12. Nadat we terug waren heb ik de rugzak inclusief inhoud, alsnog op de weegschaal gelegd: nog geen negen (9)kilo !! Oeps.
Wat betreft kwaaltjes en pijntjes onderweg, hierin lossen we elkaar zo’n beetje af. De ene week loopt Evert een paar kilometer wat te miepen en de andere keer ben ik het. We noemen het alleen geen miepen of klagen. Als een kuit of voet pijn doet, dan constateren we dat. We constateren. We klagen niet ! Een heel duidelijk verschil, lijkt me. Deze week was ik weer aan de beurt. Ik heb toch een paar kilometer stilletjes wat in mezelf lopen constateren en was blij weer bij de auto te zijn. Na zondag een beetje stijf te hebben bewogen, ging maandag het lopen alweer zo goed als normaal.
Enfin, dit is natuurlijk wel de reden dat we trainen. Langzamerhand je gestel laten wennen aan omstandigheden die het niet gewoon is.