Kromgebogen, tegen de wind.
Gisteren, zonder bepakking, een tochtje van een kleine 20 kilometer gelopen. De afgelopen weken zijn we beiden erg druk geweest met van alles en nog wat en konden niet altijd de tijd vinden om een langere afstand te lopen.
Het waaide het flink. Heel flink zelfs. De weg glinsterde van het rietpluis en het gras zat plat gewaaid tegen de grond. Het eerste gedeelte liepen we tegen de wind in. Mensen die een poging deden te fietsen werden door de wind gedwongen af te stappen en de fiets verder te duwen. Dit gold natuurlijk niet voor de fietsers die de wind mee hadden. Met een grote glimlach op het gezicht, amper trappend zoefden ze ons in tegen.
Het was gelukkig droog. Ik had nog wel zo’n opvouwbaar parapluutje meegenomen, maar zoals Evert al terecht opmerkte: Daar heb je met deze wind geen zak an. Voor leuke doorkijkjes en mooie natuurverschijnselen is dit niet echt de juiste tijd van het jaar meer. De herfstkleuren zijn verwaaid en verregent. Gelukkig weet je dat het van korte duur is en dat je na een paar maanden weer het zonnetje op je bol hebt !
Ik heb uiteindelijk de stoute schoenen aangetrokken (Hèhè woordgrap) en heb nieuwe inlegzooltjes gehaald. Nu blijkt dat ik voor me voor €7,95 in de blaren gelopen heb, voel ik me toch een beetje dom…. Het zal me in ieder geval niet weer overkomen.