Hardenberg, de Heemse Witte, Oldemeyer en de Vecht
Ik ben niet degene die na een week werken, op zijn vrije dag graag zijn wekker om 5:45 uur laat afgaan. Ik vind het daarentegen wel erg mooi om ‘s ochtends vroeg, als bijna heel Nederland nog in zijn nest ligt, met een rugzak omgehangen, door de rust en de stilte van de bossen te lopen. En dus stap je ‘s ochtends goed gemutst uit je beddestee.
‘s Ochtends in de vroegte, vooral op een dag waarin de weersberichten niet alleen stralende zon voorspellen, zijn de voetpaden in de bossen uitgestorven en hoor je niets dan jezelf en degene waarmee je loopt. Het gras is nog nat en de omgeving koel, waardoor je heel goed, heel flink kunt doorstappen. Ook afgelopen zaterdagochtend was het stil in het bos.
De eerste paar uur kwamen we niemand tegen, dichter bij de bewoonde wereld zag je af en toe iemand die zijn hond uit liet. Lekker hoor !
We begonnen zaterdag dus vroeg. De route voerde wederom over het wandelnetwerk Twente/Vechtdal en startte bij paal G10, in het gebied ronde de Oldemeyer in de buurt van het Overijsselse Hardenberg. De route ging afwisseld door bos en weidegronden.
Nadat we Hardenberg achter ons gelaten hadden, moesten we met een door zonne-energie aangedreven pontje het riviertje de Vecht over. Voor degenen die ook nog een keer van dat pontje gebruik gaan maken, houd je goed vast, want dat ding schiet echt met een noodgang naar de overkant.
Het was wat betreft navigatie niet zo’n beste tocht. We liepen maar liefst vier keer verkeerd. Eén keer door onoplettendheid, één keer door een onduidelijke kaart, een keer doordat mensen met humor de pijl op het paaltje hadden gedraaid en we zijn een keer verkeerd gelopen en kwamen daar later pas achter. We hebben nog steeds geen idee waar dat nu precies was.
Gelukkig was het gebied mooi en ons humeur niet kapot te krijgen. We waren het er wel over eens dat we een manier moesten vinden om een wat duidelijker kaart te kunnen printen. Het verkeerd gedraaide pijltje hebben we met behulp van een zwitsers zakmes weer de goede richting op laten wijzen. Graag gedaan, geen dank !
Op het laatst kregen we nog wel een flinke hoosbui over ons heen. Die dingen gebeuren nooit wanneer je in de beschutting van de bomen zit, maar altijd als je tussen de weilanden loopt. Zo ook afgelopen zaterdag. We hadden toen echter al negentig procent van de tocht er op zitten en onder een pluutje hebben we het laatste gedeelte gelopen.
Iedere keer leer je wat, ook deze keer weer een kleinigheidje. We kwamen er deze keer achter dat het veel gemakkelijker om je waterflessen in de fleshouders van de rugzak van de ander te doen. Zo hoef je niet naar achter te reiken om de fles uit je eigen houder te prutsen. Je trekt ze al lopend achter uit de rugzak van de ander. Al met al een mooie dag in een mooi gebied. De route, zoals we die uitgedacht hadden was 35,5 km maar we schatten zo’n 37 km gelopen te hebben. Op naar de 40 km dus.
