Oversteken.
Evert en ik hebben afgesproken niet meer te benoemen dat we bij Mac Donalds zijn geweest. Mensen zouden het vermoeden kunnen krijgen dat we alleen maar hamburgers eten.
Affijn, toen we Zaterdag laat uit Bennekom vertrokken en een paar uurtjes later bij een willekeurig restaurant een Big Mac bestelden, zag de manager dat we lopend waren gekomen. Nadat we uitgelegd hadden wat we deden en waar we naar op weg waren, bracht hij ons spontaan vier flesjes drinken. Van het huis.
Zaterdag zijn we voornamelijk bezig met oversteken. Eerst steken we de Rijn over, daarna de A15 en de Betuwelijn om af te sluiten met de Waal. Nadat we boodschappen hadden in Ochten, liepen we de dijk op, richting de waalbrug bij Rhenen. Onderweg komt een klein autootje ons tegemoet, rijdt ons voorbij, stopt, draait en komt net voor ons tot stilstand. Een vrouw stapt uit de auto en loopt naar ons toe. “Zijn jullie aan het oefenen voor de Camino ?” Meteen vervolgd ze: “Ik herken jullie van jullie website, onze dochter gaat binnenkort ook lopen en volgt dezelfde route als jullie” Voor we het goed en wel doorhadden stonden we op de dijk met twee volslagen vreemde, maar aardige mensen te praten.
We hadden ons tot doel gezet de Waalbrug te halen. De dijk er naartoe was erg lang en die ellendige brug leek maar niet dichterbij te komen. Nadat we op het eind van de middag de brug over gestoken waren, bleek het bosje, wat op de kaart veelbelovend had geleken, een forse tegenvaller. Brandnetels en veel nattigheid. Ten einde raad besloten we bij het huisje aan de andere kant van de dijk ons geluk te beproeven. We liepen naar het huisje toe en werden ontvangen door een hond, een toom kippen en een grote kalkoen, die klokkend wegrende. Nadat we door een paadje tussen hoge stapels autobanden waren gelopen, zagen we een paar mensen aan een tafeltje op het gras zitten. We riepen de man en legden hem uit wie we waren. Hij reageerde meteen enthousiast. Kom verder, wil je wat drinken ? Natuurlijk mogen jullie hier je tentje opzetten ! Samen met hem, zijn vrouw,een Litouwse schone met een jongen die haar vriend lijkt, drinken we in de zon een glaasje fris. Ergens achterin een oude boomgaard, onder de hoogstambomen zetten we de tentjes op. Vandaag veel vriendelijke mensen ontmoet in een heel mooie omgeving.
De volgende ochtend stonden we op met het ijs aan de binnenkant van onze tent. Het had gevroren. We spoedden ons vanaf Wamel, over de dijk naar Lith, waar een pontje ons over de Maas bracht. Na Lith komt de polder van Lith. De polder van Lith is een grote vlakte met lange, rechte wegen zonder beschutting, met veel gigantisch grote boerderijen. Nadat we verschillende kilometers in de zon hadden gelopen wel erg toe waren aan wat rust, doemde een boerenerf op waar men een bankje op het erf hadden gezet met de uitnodiging ervoor om toch vooral te gaan zitten.
We zaten net even, toen de boer aan kwam lopen. Een jonge, geschikte kerel, trots op zijn bedrijf. Hij vertelde ronduit over zijn boerderij en het werk dat hij deed. Hij hoefde niet zozeer 900 koeien of 700 zeugen, maar was tevreden met de inkomsten die hij had van zijn toch niet geringe boerderij. Nadat hij onze flessen gevuld had met fris water, liepen we weer verder.Op een app-je op de tablet zagen we dat ter hoogte van Den Bosch een camping gelegen was. Hier hebben we de nacht doorgebracht.
Gisteren liepen we via st. Michielsgestel, via Boxtel naar Oirschot. Het was weer erg warm en onze koppen zijn ondertussen danig verbrandt. Net boven Oirschot ligt een kleine camping. Voor een tientje konden we er met twee personen overnachten. Evert stelde voor om in de supermarkt in Boxtel geen pilsje te kopen, want dat doen we op de camping wel, aan de bar. Dan moet de bar wel open zijn natuurlijk ! Het leek even op een avond met alleen water uit te draaien, tot ik na het douchen terugkwam bij de tent. Er zat een voor mij onbekende mijnheer te praten met Evert. Het bleek Chris te zijn. Een bouwvakker uit Wolvega die voor werkzaamheden in de buurt was en op de camping wilde overnachten. Chris was een echte vrijbuiter die mooi kon vertellen. Samen met zijn vrouw fietst hij een paar maanden per jaar door alle uithoeken van de wereld. Van Peru en Bolivia tot Vietnam. De volgende trip gaat naar Cuba. Daarnaast geeft hij les in kanovaren en organiseert hij uitjes. Nadat we een poosje gepraat hadden vroeg Chris of hij nog iet voor ons uit de supermarkt kon halen. Ja, natuurlijk ! Een paar koude blikken bier. Nadat hij het gehaald had hebben we nog een hele tijd met z,n drieeen gezeten. Op onze vraag wat hij voor de blikjes wilde hebben antwoordde hij, ben je gek, die krijg je van mij. Toen wij de volgende ochtend wakker werden was Chris alweer verdwenen met tent en al. Als kleine dankjewel van onze kant dan hier een link naar de website van Chris: www.kanoweekendjeweg.nl
Op dezelfde camping zat in een caravan achter ons een echtpaar. De man nog steeds in zijn nopjes door het kampioenschap van PSV. We kwamen met ze aan de praat over koetjes, kalfjes, wie we zijn en wat we doen. Opeens vraagt mevrouw aan ons waar we op zitten, als we bij onze tentjes zijn. “Nou, gewoon. Het slaapmatje zit opgerold in een soort tas en daar zitten we op.” Dat kon echt niet. “Zien jullie daar die twee stoelen ? Neem maar mee en breng morgen maar terug. Zo gezegd zo gedaan. Toen we even later prinsheerlijk op de stoelen bij de tent zaten, kwam mijnheer langs om te vragen of we zin hadden in aardappels met groente en een stukje vlees. En of we daar zin in hadden ! We hadden alleen nog een paar geplette bolletjes met bezwete kaas bij ons en na een week van alles behalve aardappelen te hebben gegeten, klonk dit aanbod ons als muziek in de oren. Toen even later de borden werden gebracht waren deze zo afgeladen, dat wij ze met geen mogelijkheid leeg konden krijgen. Blijkt dat mevrouw speciaal voor ons, twee vreemden, aardappels heeft geschild, vlees heeft gebraden en groentes heeft gekookt. Ik werd er helemaal blij van en stond perplex van zoveel gastvrijheid en goedheid. Wat een super aardige mensen !!
Vandaag hebben we de laatste kilometers gelopen tussen Oirschot en Vessem. Hier starten we morgen op de Via Monastica. We slapen in de pelgrimshoeve Kafarnaum, waar we bijzonder hartelijk werden ontvangen door Arie en Adrie. De pelgrimshoeve is een onderkomen met kleine eenvoudige kamers, maar na weer een paar frisse nachten achter ons, voelt het alsof we in een vier sterren hotel zijn beland. De kleren zijn weer gewassen, we hebben lekker gegeten. Morgen weer vol goede moed op pad !
