Via Mussidan naar La Reole
In mijn laatste bericht zeg ik zo goed als niets over Periqueux. Ik was moe en het typen beu en heb er voor die dag snel een einde aan gebreid. Dat was niet helemaal terecht, want Periqueux was tot nu toe de stad die er het vrolijkst en levendigst uitzag toen wij er doorheen liepen. De route is ook hier aangegeven door middel van bronzen schelpen in de straat. Toen we door het oude centrum liepen, was er markt en werd er muziek gemaakt. Tussen de oude, hoge gebouwen heb je smalle steegjes. Tijdens het langslopen kun je daar mooi doorheen gluren en we zagen er pleintjes met terrasjes. We hebben nog even een terrasje meegepikt en er koffie gedronken.
We hadden na Periqueux kunnen overnachten in Chancelade, op een adres wat via de abdij van Chancelade werd geregeld. We hadden dan wel verplicht naar de kerk gemoeten, wat ons niet zo’n goed idee leek. We hebben dus elders onderdak gezocht en gevonden. Na de volgende ochtend een ontbijt te hebben gegeten gaan we op pad. Omdat de route die we lopen van oudsher een pelgrimsroute is die haar wortels in het katholicisme heeft, doet de route veel kerken aan. Het gebeurd nogal eens dat we mooi door de natuur lopen en dan ineens het asfalt op gestuurd worden omdat er weer ergens een kerk staat die aangedaan moet worden. Gisteren zagen we dat bijna parrallel aan de route die wij in ons boekje hebben staan een GR loopt. Dat zijn de lange afstand wandelpaden of Grande Randonnee’s die onder andere door heel Frankrijk lopen. De route die wij afleggen gaat met enige regelmaat over dezelfde paden en het is ons opgevallen dat die erg mooi zijn. We besluiten dus vandaag maar van onze eigen route af te wijken en dit gedeelte de GR te volgen. Voor de stad Saint-Astier komen de routes weer samen. Daar zullen we even moeten opletten, willen we niet verkeerd lopen.
De afgelopen dagen hebben we een kleine verandering in ons loopgedrag aangebracht. We liepen continue met z’n tweeën en kwamen er op een gegeven moment achter dat alleen lopen ook heel lekker is. Gewoon niks om je heen, alleen jezelf en de weg waar je op loopt. We besloten om de helft van de dag met z’n tweeën en de andere helft alleen te gaan lopen.
Zo kon het dus gebeuren dat we apart van elkaar, op dezelfde plek verkeerd liepen. Bij het punt voor de stad Saint-Astier, die ik hierboven noem. Affijn om een lang verhaal kort te houden, anderhalf uur later dan gepland stonden we op de plaats waar we naartoe hadden willen lopen.
We hebben geluk met de overnachtingsplaats. In onze gids staat deze aangegeven als zijnde een ADP ( Accueil pèlerin à domicile) wat onderdak voor wandelaars bij particulieren is. De naam, Mr & Mme Batcock kwam ons al enigszins engels over. Als we het nummer bellen en de man die opneemt vragen of hij engels spreekt, zegt hij dat kan. Hij is inderdaad uit Engeland afkomstig. Dat is fijn, dan kunnen we in ieder geval fatsoenlijk een gesprek voeren. Hij zegt dat we hem moeten bellen als we in het dorp zijn aangekomen. Zoals gezegd kwamen we rijkelijk laat aan in het dorp en we bellen het nummer zoals afgesproken. “Stay there, we’ll be there in two minutes.” Blijf daar, we halen je zo op. Even later komt een autootje aansnorren met daarin een oudere engelse dame, met bijbehorende engelse humor. Als ze onze namen herhaalt om er zeker van te zijn dat ze de juiste naam bij de juiste neus heeft, meen ik een grapje te moeten maken. Ik vertel haar dat we eenvoudig uit elkaar zijn te houden omdat ik het knapste van het stel ben. Ze kijkt me aan en zegt zonder een spier te vertrekken: Ja, en je broer is zonder twijfel de intelligentste van jullie twee.
De vrouw, Christine, bewoont samen met haar man, Roger een groot, oud frans huis. Om het huis heen ligt een mooie, goed onderhouden tuin. Binnen, in een grote woonkeuken staat een allergaartje aan meubilair door elkaar. In een hoek is een keuken geplaatst. Eromheen staan en hangen allerhande pannen, potten en keukengereedschappen. In de hoek tegenover de keuken staat een bankstel en verschillende stoelen. Ernaast een boekenkast en het geheel staat rondom een grote schouw die nog vaak gebruikt wordt. Dan is er nog de grote keukentafel waaraan gegeten wordt.
Als we bij het huis moe uit de auto stappen vraagt de vrouw of we eerst de kamers willen zien, of dat we eerst bier willen. Blijkbaar spreken onze gezichten boekdelen, want ze loopt naar binnen en haalt twee koele halve liters op. Daar zitten we dan, Nederlanders, bij engelse mensen, in frankrijk, aan koud duits bier.
Roger is een typische man. Als we buiten zitten te praten, hoort hij ineens een vogel ergens in de tuin, alarm slaan. Midden in een zin springt hij op en loopt de tuin in. Even later komt hij terug en verteld uitgebreid over de vogeltjes die hij in de tuin tegenkomt.
Het zijn erg hartelijke mensen, met een mooi gevoel voor humor. Vooral Christine, die hoort dat we grappen over onszelf maken, ontziet ons niet. Wij vinden dat alleen maar mooi. De vrouw vraagt ons wat voor ontbijt we willen en geeft meteen aan dat Roger een expert is in het maken van een echt engels ontbijt. We hebben nog nooit een engels ontbijt gehad en geven aan dat wel te zien zitten De volgende ochtend, om zeven uur, werken we aldus het volgende achteruit: Een grapefruit, broodjes met jam, een kom havermoutpap, gebakken worstjes, gebakken eieren, gebakken tomaat en een sloot koffie. De kok verontschuldigd zich nog voor het feit dat hij ons geen witte bonen kan aanbieden. Buiten maken we in de opgaande zon, met behulp van de zelfontspanner nog een fotootje van ons allemaal. Christine zegt dat we de foto maar een keer moeten brengen. We nemen uitgebreid afscheid en vertrekken eigenlijk veel te laat. We weten dat we ook deze mensen nooit zullen vergeten.
Het is vandaag warm, erg warm. De weersberichten reppen echter van temperaturen voor het weekend die boven de 35 graden zullen liggen. De boeren zijn druk met het hooien en ergens hing een kersenboom met rijpe kersen over het wandelpad. We hebben er daar een paar, na kortstondig overleg, aan ons spijsverteringsstelsel toevertrouwd. Langs de weg zien we verder veel rijpe, wilde aardbeitjes.
Als we in de stad Mussidan een kopje koffie drinken, zien we in hetzelfde café een meisje van naar schatting half 20, binnenlopen met een hele grote rugzak. Het haar heeft ze boven op haar hoofd jongenachtig kort geknipt en achter aan haar hoofd hangen twee lange dreadlocks. We weten het dan nog niet, maar zij is degene die later op de dag onze avond redt. We hebben in een verslag van een andere wandelaar gelezen dat deze uitgebreid heeft gegeten op de plaats waar wij willen overnachten. Dat is mooi, dat scheelt ons weer brood kopen. Het lopen gaat ons vandaag erg gemakkelijk af en in de loop van de middag komen we iets na elkaar aan in La Gratade. Achter een boerderijn is een onderkomen gemaakt met stapelbedden, een nette douche en een nette wc. Er is een mooie tuin en een prachtig zitje, in de schaduw. Als we al een poosje in de schaduw zitten uit te rusten, komt het meisje wat we eerder in het café zagen, aanlopen. Als ze is gearriveerd komt ook de eigenaresse van de gite aanlopen. Ik besluit haar te vragen of het mogelijk is dat we te eten krijgen. Ze geeft aan dat we dat hadden moeten reserveren. Oeps. We hebben niks meer bij ons. Geen brood, niks. Alleen een noodrantsoentje van wat crackers en worst.
Dan begint het meisje te spreken, ze heet Jule, is van duitschen bloed en spreekt een heel aardig woordje frans. Binnen een paar minuten heeft ze brood, aardappels, sla, een ui en eieren geregeld. Zonder dat ze ons kent belooft ze dat ze wat lekkers in elkaar zal draaien. Ze duikt het kleine keukentje in en weet zowaar van bijna niks een hele lekkere maaltijd te maken, waar we met z’n allen voldoende aan hebben.
Gisteren was de temperatuur niet te harden. Het zweet liep ons letterlijk van het lijf. Binnen een paar uur hadden we geen droge draad meet aan het lijf. Wat alles nog erger maakte was dat we weer in een wijnbouwgebied lopen. Wijnboeren houden van heel veel bomen, zolang er maar druiven aan groeien. De rest wordt genadeloos afgehakt, waardoor je grote vlaktes krijgt, zonder ook maar iets van schaduw. We liepen van La Gratade naar Pellegrue. Een route die voornamelijk uit asfalt bestaat. Dus, een hete zon, geen schaduw, asfalt en weinig wind. Je kunt je voorstellen hoe we er aan toe waren toen we Pellegrue binnenliepen. Ik had de vorige vond en gistermiddag geprobeerd te bellen met het tourismebureau om een plek te kunnen bemachtigen in de gemeenteherberg. Ik kreeg ze helaas niet te pakken. Toen we aankwamen in Pellegrue bleek de herberg vol te zitten, met voornamelijk Nederlanders. We vinden dat erg opmerkelijk. Onderweg zie je nooit iemand, in de gastenboeken lees je niets en toch zit zo’n herberg dan vol met mensen.
Het tourismebureau wist gelukkig een Chambre d’hote te regelen. Die hakte goed in op ons dagelijkse budget, maar had als voordeel nogal wat meer luxe te bieden, waaronder een zwembad. Voor het eerst sinds ons vertrek hebben we onze beenspieren eens lekker op een andere manier kunnen bewegen. De gastheer en gastvrouw waren verder uiterst hartelijk en de kamer keurig netjes en schoon. Ook ontbijten om 5:30 uur was geen probleem voor ze. Vandaag wordt het namelijk nog warmer dan gisteren, zodat we bij het krieken van de dageraad de paden op en de lanen in willen.
We lopen door La Réole heen en nemen even pauze op een terrasje aan de rivierkade. Daarna moeten we nog 6 kilometer door de hitte naar Basanne, waar we in een stokoude watermolen overnachten.
Ondertussen is iemand zo vriendelijk geweest een aantal zinnetjes voor ons in het Spaans te vertalen. Renee de Vogel, lerares Spaans, is zo vriendelijk geweest dit voor ons te doen. Nogmaals hartelijk bedankt !
