Van Dinant naar Frankrijk
Vanmorgen vertrokken bij wat zeker de vriendelijkste mensen van Belgie moeten zijn. We hebben overnacht bij mensen die meedoen aan de “Chaine d’Accueil des Pelerins”. Dit zijn mensen die bijv. een paar slaapkamers beschikbaar stellen aan mensen die onderweg zijn naar Santiago de Compostela.
We komen redelijk vroeg in de middag aan bij het huis van Christine en Jacques. Of we zachtjes willen doen, want ze is babysitter en er liggen boven een paar kleine kinderen te slapen.
Aan de keukentafel praten we in gebrekkig frans, met veel handen en voetenwerk. We krijgen een kopje koffie aangeboden, met een koekje. Even later komt ook Jacques binnen die, zo begrijp ik het, net een dutje deed. Willen jullie kleren wassen ? Geen probleem, breng straks maar hier. Als jullie willen, kunnen we tot vier dagen naar voren onderdak voor jullie regelen. Zeg het maar.
Als we aangeven dat we de etappes wat aan de korte kant vinden, slaat Jacques aan het zoeken en puzzelen en weet zowaar een alternatieve, kortere wandelroute. Hij geeft op een kaart aan waar we langs moeten lopen.
Is je broek kapot ? Geef straks maar even, dan maak ik het wel.
Op kousenvoeten, om de kleintjes niet wakker te maken, lopen we even later de trap op naar onze kamers. Het niet wakker maken van de kinderen faalt jammerlijk. Uit een bedje, net naast de open deur van een slaapkamer kijken twee oogjes ons verschrikt aan en even later horen we gesnik.
Nadat we een poosje wat dingetjes voor onszelf hebben gedaan, zoals wat basis Frans leren met behulp van Google translate, staat het eten klaar. Een royaal drie gangen diner. Vooraf soep, dan gebakken aardappeltjes met boontjes en een stuk vlees. Om af te sluiten een toetje. Alles omlijst met een flesje Jupiler. Voor de gemiddelde Nederlander lijkt dit misschien een standaard maaltijd, maar na drie dagen alleen brood, is dit echt ongekend lekker.
De volgende dag zijn de kleren schoon en droog, is de broek van Evert gemaakt en staat een uitgebreid ontbijt op ons te wachten. Op moment van vertrek gaan we nog even buiten op de foto. Blijkbaar een traditie, want eerder op de dag hebben we twee dikke fotoboeken in mogen zien waarin jarenlang foto’s zijn geplaatst van alle wandelaars die bij het echtpaar overnacht hebben. Opvallend zijn het grote aantal Nederlanders.
Hierna stappen we weer het pad langs de Maas op. Dinant is slechts 7 kilometer stroomopwaarts, dus daar zijn we zo. Langzaamaan begint het bij ons door te dringen dat we Belgie zo’n beetje overgestoken zijn. Frankrijk ligt binnen handbereik !
In Dinant maken we wat foto’s van de brug die is opgesierd met kleurige saxofoons. Van een facebook vriend begreep ik dat dit is gedaan ter ere van Adolphe Sax, de uitvinder van de saxofoon, die is geboren in Dinant.
We nemen nog even tijd voor een kop koffie en glippen daarna de Collegiale Notre Dame in. Een grote kerk, net over de brug, waarin een van de grootse gebrandschilderde ramen uit Europa zit. Ik vind het altijd prachtig, die grote oude gebouwen met hun oude hoge, meest gemetselde plafonds. Buiten is de drukte, de herrie en het geraas, binnen is het stil en koel.
Hierna lopen we verder langs de Maas. Het is een prachtig pad. Dwars door de bossen en vlak langs de oevers. Soms is het pad smal, erg smal.
In de Maas heb je een aantal stuwen. Om de scheepvaart doorgang te geven, is naast elke stuw een sluis gebouwd. Vanochtend hebben we een paar keer een Nederlands echtpaar gesproken, die net met hun boot, de Ijtunnel 1, in een sluis lagen. Als zij lagen te wachten terwijl de sluis geschut werd, liepen wij weer langs. Na ons uitje verloren we ze uit het oog, tot we ze net voor de Franse grens weer zien. Ze liggen aangemeerd en we maken een praatje. Al snel worden we uitgenodigd voor een kopje koffie en voor we het weten zitten we op een boot… We vragen de man, Wim, of hij even een foto van ons wil maken, want we zijn bang dat niemand ons geloofd al we dit verhaal vertellen. De vrouw van Wim, Gineke, heeft net twee gebakjes gehaald bij de boulangerie (bakker) die ze eerlijk met ons deelt.
De zon schijnt, het is gezellig en eigenlijk jammer dat we verder moeten. We willen Givet bereiken, dus we moeten wel verder. Even later passeren we de grens en staan onze voeten officieel op Franse bodem ! Belgie ligt achter ons. Een land veel mannen nog wel een snor dragen en waar auto’s zelfs vaak voor je stoppen als je wilt oversteken en er is geen zebrapad.
In Givet vinden we, na enig zoeken een refugee. Een eenvoudige kamer die toch van veel gemakken is voorzien. De man die de sleutel brengt, geeft aan dat we die de volgende ochtend in de brievenbus kunnen gooien. We doen nog even boodschappen en nemen ons voor vroeg naar bed te gaan. We willen vroeg vertrekken want we hopen morgen Rocroi te halen en we willen rustig aan doen. We zullen zien.