Refuges
De Australische Paul kan goed verhalen vertellen. Hij weet veel van de geschiedenis van Australië en hoe de Nederlanders daar een rol in hebben gespeeld. Al gaandeweg luisterend krijg ik het gevoel dat hij niet zomaar de eerste de beste is. Als ik hem vraag of het misschien kan kloppen dat hij een geestelijke is, verteld hij katholiek priester te zijn. Naast dat hij een vrolijke, krasse priester is, hij is 78, is hij ook liefhebber van bepaalde country muziek. Zo kan het dus gebeuren dat we ‘s avonds, samen de Anne de hospitaliëre, uit volle borst “Country Roads” van John Denver zingen.
Anne, de hospitaliëre, is een française die enige tijd in Canada heeft gewoond. Hierdoor spreekt ze goed engels. Niks is haar teveel. Ze droogt, kookt en maakt schoon alsof het niks is. Op onze vraag hoe laat het ontbijt klaar is, antwoord ze: “Whenever you want” Wanneer jullie dat willen. Dus half 6 is geen probleem ? Nope, geen probleem. De volgende ochtend staat het ontbijt netjes op tafel en is de koffie vers gezet.
Het weer is hier erg mooi. Het is eigenlijk de hele tijd droog en niet te warm, met een vriendelijk zonnetje. De boeren zijn met van alles en nog wat bezig. Je ziet veeboeren hooien en akkerbouwers weer ander werk doen. Laatst liepen we over een weggetje, toen we schuin voor ons op een akkerland een trekker heel kalmpjes en rustig met een drie-scharige wentelploeg het land aan het ploegen was. Het zag er allemaal erg mooi en vredig uit. We zeiden tegen elkaar, dat is vast een boer die het gezeur van zijn vrouw thuis ontsnapt is en nu lekker rustig zijn voren over het land trekt. Toen we dichterbij kwamen staken we begripvol onze hand op. Vanuit de cabine zwaaide vrolijk een knappe franse boerenvrouw terug. Lachend om onze verbaasde gezichten.
Gisternacht hebben we weer bij een refuge van “L’Association des Amis et Pèlerins de Saint Jacques du Limousin Périgord” overnacht. Deze keer die van Sorges. Ook hier liggen we op een slaapzaal met nog drie andere mensen. Het slaapt altijd wat onrustig, zo’n slaapzaal. Dan moet er eens eentje pissen, dan hoest er eens eentje, of iemand zet zijn of haar beste beentje tijdens het snurken. Aan de andere kant heeft zo’n refuge ook wel wat. Je wordt ontvangen door iemand. Je eet samen hetgeen de pot schaft. Kortom, je zit allemaal in hetzelfde schuitje. In Sorges overnachten ook twee flinke Nederlandse dames van (bijna) pensioengerechtigde leeftijd. Ze zijn gestart in Maastricht en lopen ook het hele eind naar Noord-west Spanje. We hebben groot respect voor deze taaie tantes, die nog gezellige tafelgezellinnen blijken ook.
Zoals gewoonlijk zijn we ook vanmorgen weer vroeg opgestaan. Ons doel is om vanavond een dikke streep te kunnen zetten onder Perigueux. Klaar, afgewerkt, volgende. De tocht is mooi, bijna zonder asfalt met heel veel bos en groen. We overnachten vanavond in Chancelade. Net een paar kilometer achter Perigueux.
Stiekem beginnen we nu toch heel langzaam een beetje aan Spanje te denken. Voor ons Franse avontuur had ik het geluk een Belgische facebookvriend te treffen die stuk of tien zinnetjes vertaalde naar het frans. Zinnetjes die we heel vaak nodig zijn, bijv. “Mag ik u iets vragen”,”Hoe laat is de supermarkt geopend” etc. Voor Spanje hebben we zoiets nog niet. Mocht iemand spaans kunnen en zich aangeroepen voelen ?
Doe even een berichtje via onze contactpagina: www.bestemmingsantiago.nl/contact