Over de Loire
Gisteren zijn we vanaf Champlemy naar Charité-sur-Loire gelopen. We vertrekken om half 7, nadat we een ontbijt hadden gehad in de chambre d’hote waar we zaten. Het franse dametje wat deze bed en breakfast runde, vroeg een paar keer, om er zeker van de zijn dat ze het goed hoorde: You really wake up at 6 ? Ja, we staan echt om 6 uur op… Het is een erg klein, mager, typisch vrouwtje. Ze heeft een bril op die een dik montuur heeft. In haar mond heeft ze in het oog springende voortanden. Ze is vriendelijk, ijverig en spreekt naast engels ook nog goed duits. Ze kan nederlands verstaan, maar ze spreekt het niet. Al hadden we aangegeven dat ze alles de avond ervoor al wel mocht klaarzetten, ze stond er op zelf aanwezig te zijn bij het ontbijt. Om klokslag half zeven verlaten we de oude dokterswoning en gaan we op weg naar Charité-sur-Loire. Een stadje wat, zoals je had kunnen vermoeden, aan de rivier de Loire ligt. Als we vertrekken is het nog mistig in de heuvels.
De route was mooi, maar er zaten een paar lange rechte stukken tussen. Eenmaal aangekomen op onze bestemming willen we overnachten in de pelgrimsherberg van Charité-sur-Loire. Hiervoor zijn we een sleutel nodig die we op kunnen halen bij het tourisme bureau. Als we aankomen bij het gebouw blijken we niet de enigen te zijn die er overnachten. Er zijn nog een viertal fransen aanwezig. Drie uit Parijs en één uit Toulouse. Bij het stel is een man van naar schatting ergens in de 60 die de andere drie, die achter in de dertig, begin veertig lijken, op sleeptouw heeft genomen. Het zijn echte stadsjongens om te zien. De haartjes keurig gekamd, het baardje netjes getrimd. Aan de bedden hangen zijden sjaaltjes, die tijdens het lopen nonchalant omgehangen worden. De uitrusting is splinternieuw met dure schoenen en hoeden die mooi op kleur bij de kleren zijn uitgezocht. Voor ‘s avonds hebben de heren mooie vlotte schoenen mee en ze hebben een lekker luchtje op. Niet helemaal het type wandelaar wat je zou verwachten tegen te komen op een lange afstand wandelroute.
Gisteren zijn we nog speciaal bij een bakkerszaak langsgelopen om te vragen hoe laat ze ‘s morgensvroeg geopend zijn. 6.00 uur. Dus als wij hier om zes uur voor de deur staan, is de bakkerij geopend en kunnen we brood kopen ? Oui, monsieur ! …Je raadt het al, we staan ruim na 6 uur bij de bakkerij, maar die is nog niet geopend. We kloppen op de deur, zien mensen bezig, maar er wordt verder niet open gedaan. Tien minuten later vertrekken we maar. We hebben dat vaker meegemaakt. Een supermarkt die vier uur ‘s middags open zou zijn, maar die half 5 nog steeds gesloten is. Grrrr ! ☺
We hebben vandaag 35 kilometer gelopen naar Villabon. Onderweg zien we veel opstellinkjes langs de weg staan die altijd bestaan uit een schuine golfplaat met onder de lage kant een opvangbak voor regenwater en aan de hoge kant emmers met graankorrels. Het kan bijna niet anders dan dat dit ter verdelging van kleine knaagdieren is.
We slapen weer in de gemeentelijke pelgrimsherberg. Voor degenen die na het lezen van eerdere verhalen denken dat we alleen maar veel en lekker eten: in ons routeboek stond dat in Villabon een bakker zou zijn. Nadat we ons gesetteld hadden ben ik gaan zoeken, maar kon niets vinden. Ik heb daarom aan een paar gemeentewerkers gevraagd waar de bakkerij was. De man keek mij aan, schudde zijn hoofd en zei: Pas boulangerie. Geen bakker. Is er anders wat dan ? Nee, hier is niks. In een kast van ons verblijf hebben we wat etenswaren gevonden en daarmee soep gemaakt. Verder rijst gekookt, die met een paar scheppen soep erin in de verte net nasi lijkt en een blikje vis met tomatensaus opengemaakt… Maar het is warm en het vult en ik denk dat we er beter op slapen dan op een lege maag.
Onder ons is een muziekschool waar een meisje les krijgt op een soort toeter of fluit. De tonen horen we goed op onze kamer. Ze moet nog veel oefenen.
